Thursday, January 31, 2008

အရိပ္ကို တေစၦထင္ေနတဲ့ အာဏာရွင္တို႔လုပ္ရပ္

ကကကက




ကကကက

ဂီတေက်ာင္းက ဂီတဆရာ ဦးမိုးႏိုင္

ကကကကက

ဒီဓာတ္ပုံရယ္၊ ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ဓာတ္ပုံနဲ႔ေဆာင္းပါးက အယ္လ္ေအတိုင္းမ္သတင္းစာမွာ ၂၀၀၈-ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ(၃၀)ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔ထုတ္ သတင္းစာထဲကပါ။ သတင္းစာရဲ့မ်က္ႏွာဖုံးမွာ ဦးစားေပးေဖာ္ျပထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ပါ။ စာဖတ္သူတို႔ မူရင္းကို ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

ကကက

အာဏာရွင္မ်ားရဲ႕ ခ်ဳ႔ပ္ခ်ယ္မွဳေတြထဲက တခုကို ေရးျပထားတာျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြဟာ သူတို႔တေတြ သက္ဆိုးရွည္ဖို႔အတြက္ ေနရာတိုင္းမွာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ၀င္ေရာက္ ခ်ဳပ္ကိုင္တယ္။ မရရင္ ရတဲ့နည္းနဲ႔ညစ္ပတ္ဖို႔ ဖ်က္ဆီးဖို႔ ၀န္မေလးၾကဘူး။ တိုင္းျပည္ရဲ့ အနာဂတ္ဆိုတာထက္ သူတို႔ရဲ့ အနာဂတ္ေကာင္းေစဖို႔ အားလုံးကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ဖို႔ ၀န္မေလးပါဘူး။

ကကက
ပုံမွာပါတဲ့ ျမန္မာလူငယ္တဦးဟာ အေနာက္တိုင္းေတးဂီတကို သင္ယူေနတယ္။ သူ သင္ယူေနတဲ့ေက်ာင္းကို ေယးလ္တကၠသိုလ္နဲ႔ အလွဴရွင္အခ်ိဳ႕က ေထာက္ပံ့ထားတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံတခုခုက ေထာက္ပံ့ထားတယ္ဆို ရင္ပဲ အာဏာရွင္မ်ားအေနနဲ႔ မၾကိဳက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရဲ့ သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြကိုေတာ့ အေနာက္ ႏိုင္ငံေတြမွာ ပညာသင္ဖို႔နဲ႔ အေျခခ်ဖို႔ကို တိုက္တြန္းေနတယ္။
ကကက
အဲဒီရန္ကုန္ၿမိဳ႕က အႏုပညာေက်ာင္းမွာ အႏုပညာသင္တန္းသားေတြဟာ ဘာသာေပါင္းစုံက ကေလးေတြပါ။ အသက္ ၄၀ အရြယ္ရွိတဲ့ ဦးမိုးႏိုင္က ဒါရိုက္တာတဦးပါ။ အခက္အခဲေတြၾကားက သူဟာ သင္တန္းသားေတြကို
ၾကိဳးၾကိဳးစားစားသင္ေပးေနတယ္။ လုပ္ေဆာင္သမွ်ကို နီးစပ္ရာ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားထံ မျဖစ္မေန သတင္း ေပးေနရတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႔ေနာက္မွာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အၿမဲၾကည့္ေနေၾကာင္းေျပာျပထားတယ္။
ကကက
ႏိုင္ငံျခားက အႏုပညာရွင္မ်ား ေရာက္လာလို႔ အလည္အပတ္လာရင္ေတာင္ မလြတ္လပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဧည့္သ ည္ကို ေခၚလာသူဟာ ကိုယ္တိုင္ပဲ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ တာ၀န္ယူရေၾကာင္း၊ အရာအားလုံးဟာ သူတို႔တေတြရဲ့ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မွဳေအာက္မွာ လြတ္လပ္မွဳမရွိေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ တခါကဆို အလည္ေရာက္လာရင္း ဧည့္ ခံပြဲေလးလုပ္သြားတဲ့ ေရးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ့ ဂီတပြဲအစီအစဥ္ကို ေနာက္ေဖးေပါက္မွ လာ၍ စစ္အာဏာရွင္ လက္ပါးေစအရာရွိမ်ားက လာေရာက္ပိတ္ပင္ေၾကာင္းလဲ တင္ျပထားတယ္။
ကကက
၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အေရးအခင္းကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၊ ေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္မ်ားကို မုန္းတီးတဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ျမန္မာလူငယ္မ်ားရဲ့ ပညာေရးစနစ္ကို အာဏာရွင္မ်ားက စနစ္တက်နဲ႔ ဖ်က္ဆီးလိုက္ေၾကာင္း၊ က်ဴရွင္ေလးေတြ အျပင္မွာတက္၊ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ ထိုင္ၾကရင္းနဲ႔ တႏွစ္ကို တၾကိမ္သာက်င္းပတဲ့ ျမန္မာလူငယ္မ်ားရဲ့ လက္ရွိပညာေရးစနစ္ကို ေ၀ဖန္ထားေသးတယ္။
ကကက
စစ္အာဏာရွင္မ်ားဟာ ကိုယ္က မူမမွန္ေလေတာ့ အရာရာကို ထိတ္လန္႔ေနတယ္။ လူစုစုျမင္တိုင္း ငါ့တို႔ကိုျပန္ ခ်ေလမလားလို႔ ဘ၀င္မက်ခ်င္ဘူး။ လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ဆိုတာ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေတာ့တာပါပဲ။ အ ရိပ္ကို တေစၦထင္ေနတဲ့ အာဏာရွင္တို႔လုပ္ရပ္ဟာ တကယ္ကို နိဂုံးခ်ဳပ္သင့္ပါၿပီဗ်ာ။
ကကက
ကဲဗ်ာ ... ဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၿပီး အတိုအထြာေလးေတြ ေရးရင္း က်ေနာ္အာေခ်ာင္လိုက္တာ အေတာ္ေလး ေတာင္ ရွည္သြားၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေရ ... မင္းကိုယ္တိုင္ ဖတ္လို႔ရေအာင္ မူရင္းေဆာင္းပါးထဲက စာသားေတြကို
စာေပစီစစ္ေရးမွာ မတင္ဘဲ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္လိုက္ပါဦးဗ်ာ . . .
ကကက
ကကကကကက

ကကက

Singing while under suspicion in Myanmar
ကကကက
A Yangon music school steers clear of politics, but attracts government snoops because of its support from U.S. and other foreign donors.
ကက
By Paul Watson, Los Angeles Times Staff Writer January 30, 2008
YANGON, MYANMAR -- The military government's tightening grip doesn't give people here much to sing about, and when they do feel the urge to make music, even that can be risky.
ငငင
The generals who rule Myanmar have spies snooping around for subversives in the most unlikely places, such as a small music school in a rented house sandwiched between a Hindu temple and a broomstick factory.
ကကက
It isn't a renegade hip-hop crib, or a blue-hazed den of protesting folkies, just a small rehearsal hall of plywood and particleboard where children peck away at piano keys and a chorus of university students sings with enough heart to raise the low roof.
ကကက
What riles the government is that the music school depends on foreign support, especially from a group of Yale University students and other American donors. Some of the generals' enforcers suspect a dangerous plot.
ကကက
After 45 years of military rule, that isn't as weird as it sounds. Xenophobic propaganda is one of the ways the generals rally support and scare off dissent, so Myanmar's people are bombarded with it. A billboard on a busy downtown street corner in Yangon, also known as Rangoon, declares: "Oppose those who rely on America, act as their stooges and hold negative views."
ကကက
This month, poet Saw Wai was arrested on suspicion of writing a coded anti-government message in a Valentine's verse published in a popular entertainment weekly. In Burmese, the first character of each word spells out: "Power crazy Senior General Than Shwe," referring to the military government's leader.
ကကက
The students at the Gitameit, or "Music Friends," school take their direction from the more universal language of music. They studiously avoid politics, but that isn't always enough to escape the probing eyes of the government.
ကကက
Founded four years ago, the school is one of the few places, outside of a temple or church, where people can go to learn how to play a Western musical instrument or read music in Myanmar, which is also known as Burma.
ကကက
Its students' struggle is a lesson in the often bizarre lengths to which the generals will go to maintain their hold on power. But they're not strong enough to stop music bringing people together, and giving them hope.
ကကက
You can feel it walking up the front path, in the breeze of notes from four upright pianos, a baby grand, guitars and traditional instruments that drifts from the rehearsal rooms, where jazz legends such as Billie Holiday, Thelonious Monk, Duke Ellington and Dizzy Gillespie look down from photocopied portraits taped to the walls.
ကကက
When the school opened, neighbors told the students they wouldn't last long. They were still going strong last year, and a few foreign visitors began dropping by, so intelligence agents started showing up.
ကကက
They reminded the students that Myanmar's security laws hold them responsible for anything their foreign guests do, and if the outsiders strayed into politics, the locals would go to jail.
ကကက
"Some people are using you for propaganda purposes," the agents warned. "We're going to watch your every move."
ကကက
There wasn't all that much to see. A 9-year-old girl, with pudgy cheeks and an infectious smile, comes regularly for piano lessons. Young men and women, Buddhists, Christians and Muslims among them, spend hours each day focused on sheet music, coaxing melodies from the strings of guitars, violins and pianos.
ကကက
Choir director U Moe Naing, 40, explained that the group members wanted to be good enough to perform for the public. They were working with foreign musicians and getting some experience by showing their talents to foreign music lovers, he told the agents.
သသသ
Naing, a pianist who once studied to be a geologist, didn't want trouble with the law. So he followed orders and reported weekly to the neighborhood intelligence agency office on any visitors and the school's activities.
ကကက
Yet the spies kept the heat on. They put a tail on Naing, showed his picture to people, interrogated his friends. They got especially pesky last May, when Naing's choir held a concert with the Spizzwinks(?), an all-male a cappella group from Yale University. Twenty Yale singers were on a three-week tour of Southeast Asia, with a five-day stop in Myanmar, where a Yale graduate had been teaching at Gitameit.
ကကက
An Ivy League glee club that hangs with the singing Whiffenpoofs wouldn't have made it onto any watch list in most other countries. But 15 minutes before the performance, a captain from the dreaded Special Branch police came backstage to poke around, while 250 people sat in the audience. The singers' butterflies morphed into terror that their show was about to be shut down as an anti-state activity.
ကကက
"He threatened me, saying, 'Maybe I'll come back to take you away,' " Naing said. "I was really afraid."
ကကက
The captain demanded to know where the foreign singers were from, and when Naing replied they were U.S. university students, the cop asked whether that meant they were American.
ကကက
Every answer only brought on another question, and it was getting uncomfortably close to curtain time, so Naing says he told the officer testily: " 'If you'd like to arrest us, OK. But please do it after the concert.' He didn't show up. Fortunately."
ကကက
And the show did go on, and the spies have kept their distance in recent months, but the music still doesn't come easily. The students have too much to worry about -- like getting a job after graduating from college.
သသသသ
Since 1988, when troops massacred hundreds of demonstrators to crush student-led protests, the government has treated universities not as sources of higher education crucial to the country's development, but as potential threats to its rule.
ကကကက
So the generals have reduced college campuses to facades. A typical university student in Myanmar takes classes by correspondence, never enters a library and attends class only for 10 days of cramming before exams.
ကကက
Many of the Gitameit's students were living life in a demoralized daze before they began making music for several hours each day.
ကကက
Kit Young, an American volunteer who teaches at the music school, has asked university students what they do with themselves on an ordinary day, and usually the reply is: "Sleep," she said. "Or they go out to tea shops with friends. They may go for some private tuition. There are exams only once a year -- and no classes."
သသသ
It's frustrating for young people desperate to get ahead in a stagnating economy dominated by the generals and their cronies. And that's the way the government likes things -- it doesn't need intelligent people asking too many questions.
ကကက
The government's iron walls and harassment are very effective at keeping the country in the dark. To the surprise of Nathaniel Ganor, a 21-year-old Yale computer science major who sings with the Spizzwinks(?), the Myanmar students were so isolated they knew little about the United States. And they didn't seem very curious to find out more.
ကကက
"One evening, sitting around the dinner table at a restaurant, I asked the students at my table, 'If you could visit America, what would you want to see?' " Ganor recalled. "One student looked at me strangely and said: 'That's ridiculous. I could never visit America. Besides, I have no idea what's there.' "
သသသ
Ganor decided he had to find a way to bring some of the Gitameit's singers to the U.S., and his group is trying to raise $60,000 to fly 16 of them on a two-week tour, with stops in San Francisco; New Haven, Conn.; New York and Washington.
ကကက
Naing often tells his singers that he plans to take them on tour. They laugh at him.
ကကက
But the students gain strength from making music. Their choir is in constant demand in entertainment-starved Yangon, where they perform for diplomats, and at weddings and concerts. They refuse to be silenced by skeptics or thugs.
ကကက
"For the country, I can't do anything -- only this little thing," Naing said. "The students arrive with little confidence, but I see a lot of leadership coming out. It's really good to see."က
ကကကကက

paul.watson@latimes.com

Read more...

Wednesday, January 30, 2008

သာသနာ့ဥေသွ်ာင္ အစည္းအေ၀း (အေမရိကန္ အေနာက္ပိုင္း)

ကကက
သာသနာ့ဥေသွ်ာင္အစည္းအေ၀း (အေမရိကန္အေနာက္ပိုင္း)ကို ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ (၂၇)ရက္၊ တနဂၤ ေႏြေန႔၊ ညေန (၅)နာရီအခ်ိန္တြင္ ေလာစ့္အိန္ဂ်လိစ္ခရိုင္၊ ေဘာ္လ္ဒြင္ပါ့ၿမိဳ႕ရွိ၊ ဓမၼေဇာတိေက်ာင္းတြင္ က်င္းပ ျပဳလုပ္ေၾကာင္း သတင္းရရွိပါသည္။
ကကက
အစည္းအေ၀းပြဲသို႔ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ၿမိဳ႕ခံ သံဃာေတာ္မ်ားျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးသုႏၵရ (အယ္လ္ေအျမန္မာ ေက်ာင္း)၊ ဆရာေတာ္ ဦးနာရဒ (ေအာင္မဂၤလာေက်ာင္း)၊ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ၊ ဦး၀ိမလ (သာသနာ့ေရာင္ျခည္ ေက်ာင္း)၊ ဆရာေတာ္ ဦးဂုဏိႆရ (ဓမၼေဇာတိေက်ာင္း)တို႔ တက္ေရာက္ ပါ၀င္ၾကပါသည္။
ကကက
တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼပီယ၊ ဦးဥာနိက (ေမတၱာနႏၵ၀ိဟာရေက်ာင္း)၊ ဦးအဂၢဓမၼ (တကၠဆက္)တို႕က တက္ေရာက္ အၾကံျပဳၾကပါသည္။
ကကက
အစည္းအေ၀းတြင္ သဘာပတိဆရာေတာ္အျဖစ္ ဆရာေတာ္ဦးသုႏၵရ (ျမန္မာေက်ာင္း)က ေဆာက္ရြက္ေတာ္မူ ၍ အခမ္းအနားမွဴးဆရာေတာ္အျဖစ္ ဆရာေတာ္ဦးနာရဒ (ေအာင္မဂၤလာေက်ာင္း)က ေဆာင္ရြက္ပါသည္။
ကကက
(၁) လစဥ္ဆုေတာင္းပြဲျပဳလုပ္ရန္ (၂) ျပည္တြင္းသံဃာေတာ္မ်ား အခက္အခဲတစုံတခုေပၚက အေရးေပၚအေနနဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ားက ၀ိုင္း၀န္းေထာက္ပံ့ေပးရန္ (၃)အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာေတာ္အတြက္ ကူညီေထာက္ပံ့ေပး ဖို႔ ကိစၥ နီးစပ္ရာ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားအား စည္းရုံးတိုက္တြန္းရန္ႏွင့္ (၄)အိႏိၵယႏိုင္ငံရွိ မိကဒါ၀ုန္ေက်ာင္း အႏွစ္တ ရာျပည့္ပြဲတြင္ တက္ေရာက္လာၾကမည့္ ႏိုင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယကအဖြဲ႕၀င္သံဃာေတာ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အာဏာရွ င္စစ္အစိုးရအဖြဲ႕၀င္အခ်ဳိ႕အား ကန္႔ကြက္လိုက္သည့္ သာသနာ့ဥေသွ်ာင္အဖြဲ႔(အိႏၵိယ)၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ မ်ား ေထာက္ခံရန္ဆိုတဲ့ အခ်က္ေလးခ်က္ကို အေမရိကန္ျပည္အေနာက္ပိုင္း သာသနာ့ဥေသွ်ာင္အဖြဲ႕က အစည္း အ ေ၀းတြင္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။
ကကက
အစည္းအေ၀းကို ည (၇)နာရီတြင္ ျပီးဆုံးေစခဲ့ပါသည္။
ကကက
သာဓု သာဓု သာဓု

Read more...

ပလႅင္ေပၚေခြးတက္လို႔ တိုင္းျပည္ၾကီးပ်က္ၿပီေလာ

က်ေနာ္တို႔လူမ်ိဳးနဲ႔တိုင္းျပည္ဟာ အစဥ္အလာၾကီးမားခဲ့တယ္။ ကမၻာေပၚမွာ လူသားအားလုံးနဲ႔တန္းတူညီမွ် အ ဆင့္အတန္းရွိရွိ ေနႏိုင္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြပါ။ ကိုယ့္စာေပနဲ႔ ယဥ္ေက်းမွဳနဲ႔။ ကိုယ့္သိကၡာနဲ႔ ရိကၡာနဲ႔ တည္ၿငိမ္ခန္႔ျငား စြာ အမ်ားေလးစားရေလာက္ေအာင္ အေျခအေနေတြရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ျပန္ေျပာရင္ တရံေရာအခါကို သံေယာဇဥ္ တြယ္တာတယ္ ျဖစ္ဦးမယ္။ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာပါ။ အိပ္မက္မဟုတ္ပါဘူး။
ကကက
ေကာင္းစားမွာေပါ့။ သည္တုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံကို လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ယူေပးခဲ့သူေတြက တိုင္းျပည္ကို ခုတုံး မလုပ္ခဲ့ဘူး။ မိမိကိုယ္ကိုယ္ တိုင္းျပည္အတြက္ ေပးဆပ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာကိုးဗ်။ သည္တုန္းက တိုင္းျပည္ကို ေခါင္း ေဆာင္ခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြဆိုရင္လဲ အသက္ကေလးေတြက ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သုံးဆယ္၀န္းက်င္ေလာက္ပဲရွိဦးမယ္ ေတာ္လိုက္ၾကတာ ကမၻာက ေလးစားေလာက္တဲ့ အာရွတိုက္ရဲ့အလင္းေရာင္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ မဟုတ္ ပါလားဗ်ာ။ တိုင္းျပည္အေပၚမွာ ကိုယ္က်ိဳးမဖက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သူေတြျဖစ္လို႔ တိုးတက္တာ သိပ္ေတာ့ မဆန္းဘူး။
ကကက
အခုေတာ့လဲ တိုင္းျပည္ေလးရယ္ ရင္နင့္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ အားလုံးေျပာင္းျပန္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ စင္ကၤာပူ လိုတိုင္းျပည္၊ မေလးရွားလို တိုင္းျပည္ေတြက လူငယ္ေတြ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ပညာလာသင္ႏိုင္ဖို႔ စိတ္ကူး ယဥ္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးအဆင့္အတန္း ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္ဟာ စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ျပားျပားကို ေမွာက္သြားရၿပီ။
ကကက
တခါက အာရွတိုက္မွာ နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ျမကၽြန္းညိဳ ကဗ်ာေတာသည္လဲ သာေမာဖြယ္မရွိေတာ့ပါ။ ကေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္ရဲ့ လြတ္လပ္ေရးကို အရယူေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုႏု၊ ကိုဗဟိန္းတို႔ရဲ့ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲစတင္ခဲ့ရာ မဟာေအာင္ေျမ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဟာ အခုေတာ့ မ်က္ရိုင္းညိဳညိဳ တကၠသို လ္ျဖစ္ေနပါပေကာ။ ရာဇ၀င္ေတာ့ ရိုင္းတယ္။ လူမ်ိဳးျခားက ကၽြန္ျပဳလို႔ တိုင္းျပည္ႏုႏုေလး ပ်က္စီးသြားတာဆို ေတာ္ေသးတယ္။ အခုဟာက အသားထဲက ေလာက္ထြက္တဲ့ ကိုယ့္လူမ်ိဳးက ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ျပန္လည္ဖ်က္ ဆီးေနပါသတဲ့ဗ်ာ။ ျမင္လို႔ ၾကားလို႔ မေတာ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သည္အတိုင္းပဲ ျဖစ္ေနတယ္။
ကကက
ပညာေရးၿပီးေတာ့ စီးပြားေရး။ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္အနီးက ထိုင္း၊ စကၤာပူ၊ မေလးရွား စတဲ့တိုင္းျပည္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္နဲ႔ စီးပြားေရးကုန္ကူးခ်င္တယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ လာၿပီး အလုပ္ လုပ္ၾကရတယ္။ အိမ္းနီးခ်င္းတိုင္းျပည္ေတြထဲကဆို အခုအေနအထားမွာ အေတာ္ေလးစီးပြားေရး ၾကီးပြားေရးေတြ ေကာင္းလာ တဲ့ တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယျပည္သားေတြဟာ တခ်ိန္တခါက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တရားမ၀င္ အလုပ္ လုပ္ၾကတယ္။ တရား ၀င္ လာၾကသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ျပန္လည္သုံးသပ္ၾကည့္ရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ လက္ရွိကမၻာမွာ ခ်မ္းသာတဲ့ တိုင္းျပည္မ်ားအလားတူ ခ်မ္းသာခဲ့တယ္။ အခုေတာ့လဲ သူေတာင္းစားက အေဖေခၚရမေလာက္ဘဲ ဆင္းရဲတြင္းနက္သြားျပီ။ ယခင္နဲ႔ ယခု ျခားနားခ်က္က မိုးနဲ႔ေျမလို ကြားျခားခဲ့ၿပီ။
ကကက
ႏိုင္ငံေရးဘက္မွာ ၾကည့္မလား။ ဟိုစဥ္က ျမန္မာျပည္ဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးၿပီးစ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့တိုင္းျပည္ ေတြထဲမွာ ပထမဦးဆုံးေသာ ဒီမိုကရက္တစ္တိုင္းျပည္ပါ။ ကိုယ္ပိုင္စာေပရွိတယ္။ ကိုယ္ပိုင္စကားရွိတယ္။ ကိုယ္ ပိုင္ယဥ္ေက်းမွဳအႏုပညာရွိတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရး၊ တရားမွ်တေရး၊ လူသားတိုင္းမွာရွိတဲ့ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ေရး ေတြ အျပည့္ရွိတယ္။ လူထုက ယုံၾကည္ကိုးစားၿပီး တင္ေျမွာက္တဲ့ေခါင္းေဆာင္က တိုင္းျပည္ကို ဒီမိုကေရစီစနစ္ နဲ႔ မွ်မွ်တတ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္ေတြက အားက်ၿပီး ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးစနစ္ကို အတုယူၿပီး သူတို႔ တိုင္းျပည္ေတြမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ၾကတယ္။ လက္ရွိကာလမွာ ကိုယ့္စီက အတူခိုးသြားတဲ့တိုင္းျပည္ေတြက သိပ္ခ်မ္းသာ တိုးတက္သြားၿပီး ျမန္မာျပည္ကေတာ့ ပလႅင္ေပၚေခြးတက္လို႔ တိုင္းျပည္ၾကီးပ်က္ၿပီ။
ကကက
တိုင္းျပည္ရဲ့ မ်ားစြားေသာ အေရးေတြထဲမွာ အေရးအၾကီးဆုံးအခ်က္က ဒီတုိင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံ ေရးပါ။ ဘယ္ပုံစံနဲ႔တိုင္းျပည္ၾကီးကို ဦးေဆာင္ေနသလဲ။ ဘယ္လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ တိုင္းျပည္ၾကီးဟာ ခရီးႏွင္ေနသ လဲဆိုတာ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္။ လမ္းေၾကာင္းမွားေနရင္လဲ ရိုးသားစြာနဲ႔ျပင္သင့္တယ္။ မွန္ေနရင္ ဆက္လုပ္ရ မယ္။ လုိတာ ေနာက္ထပ္ထည့္သြင္းလို႔ ပိုတာ (မလိုတာ)ေတြကို ေလွ်ာ့ပစ္ႏိုင္ရမယ္။ အျမင္ေတြ ၾကည္လင္ျပ တ္သားရမယ္။ အျမင္ေတြ က်ယ္ျပန္႔ရမယ္။ လူထုဆႏၵကို ေလးေလးနက္နက္ ခံယူရမယ္။ လူထုအသံကို နာခံ ႏိုင္ရမယ္။ လူထုခံစားခ်က္ကို အေလးထားရမယ္။ ရိုးသားပြင့္လင္းၿပီး လက္ရုံးမ်ားေျမာင္ ၪာဏ္မ်ားေျမာင္နဲ႔ စု ေပါင္း လုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရးက ေကာင္းလာမွာပါ။
ကကက
လက္ရွိအေနထားမွာ ေတာ္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚလာၿပီ။ ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြဟာလဲ လူထုဆႏၵအတုိင္းပဲ အ ေကာင္အထည္ေဖာ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို အာဏာရွင္မ်ားက ေနာင္တေတြရၿပီး လမ္းမွားေရာက္ေနတဲ့တိုင္းျပည္ ကို အခ်ိန္မီ ေျပာင္းမယ္ဆိုရင္ ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏမို႔ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္ဟာ ငရဲတြင္းထဲက ထြက္သြားမွာျဖစ္ ပါတယ္။ ဒါကိုမွ မေက်နပ္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုၿပီး ငါတေကာ ဆက္ေကာေနဦးမယ္ဆိုရင္ တိုင္းျပည္ရဲ့ သမိုင္းဟာ မ ေကာင္းသလို အာဏာရွင္တို႔ သမိုင္းလဲ မေကာင္းပါဘူး။
ကကက
ၪပမာေလးကေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး။ ထင္ရွားေအာင္ေတာ့ ထည့္ေျပာရပါဦးမယ္။ တဦးတေယာက္အတြက္ မ ဟုတ္ဘဲ တိုင္းျပည္ၾကီးတခုလုံးအတြက္ လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ဘူးဆိုရင္ ပလႅင္ေပၚေခြးတက္လို႔ တိုင္းျပည္ ပ်က္ကိန္းဆိုက္ရုံကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ အက်ိဳးမရွိေၾကာင္းကို တင္ျပပါရေစခင္ဗ်ား . . .

Read more...

Wednesday, January 23, 2008

ကေရာင္ေတာ့ ကေရာင္ပဲ



ထူးျခားတဲ့ပုဂၢိဳလ္တိုင္းမွာ ထူးျခားခ်က္ေလးေတြ ရွိေနတတ္တယ္။ ခင္မင္ရင္းႏွီးၿပီး ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အတူသြား အတူလာ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ဆရာတင္မိုးမွာလဲ ထူးျခားမွဳေတြ မ်ားစြာပါပဲ။ မေမ့ႏိုင္တဲ့ အ မွတ္တရေတြ ကိိုလည္း ယေန႔တိုင္ သတိရေနဆဲပါ။

ဆရာက သူမ်ားအျပစ္ကို မျမင္တတ္ပါ။ ဆရာနဲ႔ အတူရွိေနစဥ္ကာလေတြမွာ တဖက္သားကို နစ္နစ္နာနာ အျပစ္အနာအဆာ ေျပာတာ မၾကားခဲ့ဘူးပါ။ လူသားေတြကို အျပဳသေဘာဘက္က ျမင္ေပးတတ္လို႔ လဲ ဆရာ့မ်က္ႏွာဟာ အၿမဲျပဳံးေနတတ္တယ္။ ေသာကအရိပ္ ေမာဟအရိပ္ေတြ မျမင္ရပါ။

ဒါကို သက္ေသျပဳသြားတာက ဆရာေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြပါ။ ႏွလုံးသားလွေတာ့လဲ ဆရာ့စာေတြက လွေန တယ္။ ထင္ရွားတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ျဖစ္တဲ့ “အလွကိုယ္စီ”ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ လူသား ကမၻာရဲ့အလွတရားကို ေလာကသစၥာမ်ားြနဲ႔ ပုံပမာျပဳကာ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလး ေဖာ္ျပထားတယ္။

မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေက်ာင္းတက္စဥ္ “ေနျပည္ေတာ္” အ မည္ရွိ
တဲ့ အျပင္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းဆရာေလးအျဖစ္ ဆရာတင္မိုး ေဆာင္ရြက္ေပးတယ္။ တရက္မွာ ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ေနတဲ့ ဆရာ့တပည့္ အျခားဘာသာ၀င္တဦးက လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ဆရာထံ အလည္လာတယ္။ ဆရာ့ကို ကန္ေတာ့တယ္။ ဆရာက ဆုေတြေပးလို႔ေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္သြားတဲ့ ဒီလူငယ္က ဆရာ့ကို ေျပာလာတယ္။

“ က်ေနာ္ (၁၀)တန္းတုန္းက ဆရာသင္တဲ့ ျမန္မာစာအတန္းကို တက္ခဲ့ပါတယ္ဆရာ။ စာသင္ ေပးေန တဲ့ ဆရာ့မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္ အကဲခတ္မိတယ္။ ဆရာ့မ်က္ႏွာဟာ အၿမဲတမ္း ၾကည္လင္ ေအးခ်မ္းေနပါ တယ္။ ဒါဟာ ဆရာကိုးကြယ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာရဲ့ အစြမ္းေၾကာင့္လို႔ က်ေနာ္ ယုံၾကည္ ခဲ့တယ္။”

“ဆရာ့လို ၿငိမ္းခ်မ္းလိုတဲ့ က်ေနာ္ဟာ အဲသည္ကစလို႔ ဗုဒၶဘာသာကို ေလ့လာခဲ့တယ္။ ၀ိပႆနာ တရားေတာ္ေတြကို ကိုယ္ေတြ႔ က်ေနာ္ ပြားမ်ားတယ္။ အခုေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တဦး ျဖစ္ခဲ့ပါ ၿပီဆရာ။ ဒီအေၾကာင္းေလး ေျပာျပခ်င္လို႔ ၿပီးေတာ့ ဆရာ့ကို က်ေနာ္ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္လို႔ လာကန္ေတာ့ တာပါ ဆရာ” တဲ့။ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ လူငယ္က မ်က္ရည္ေတြ စို႔လို႔တဲ့။

အျပစ္မျမင္ေတာ့လဲ ေမတၱာအမွ်င္တန္းေတြနဲ႔ ဆရာဟာ ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းေနသူတဦးပါ။

ဆရာ့ရဲ့ ထူးျခားမွဳေနာက္တခုက စာေပနယ္၊ ႏိုင္ငံေရးနယ္၊ ပညာေရးနယ္မွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေတြ ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ေခတ္တိုင္းမွာ နာမည္တလုံးနဲ႔ ထင္ရွားသူတဦးအျဖစ္ တသက္လုံးရပ္တည္ ခဲ့တဲ့ဆရာ တင္မိုးဟာ ကိန္းၾကီးခန္းၾကီး မႏိုင္တတ္ပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေနတုန္းကလည္း ဆရာ့ကို ဘယ္ကပဲ စာေပေဟာေျပာပြဲ ဖိတ္ ဖိတ္ပါ။ ဆရာက လက္ခံၿပီးၿပီဆိုရင္ အဲဒီေနရာကို အေရာက္သြားတတ္တယ္။ ေလွ၊ လွည္း၊ သေဘၤာ၊ ကား စတဲ့ လမ္းေၾကာင္း သင့္သလို သြားပါတယ္။ ယုတ္စြအဆုံး ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ရတဲ့အခါေတြမွာလည္း မၿငီးမျငဴတတ္ဘဲ အဆင္အေျပဆုံးျဖစ္ေအာင္ လူတဖက္သားအေပၚမွာ အားနာစြာနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ ေပးတတ္ပါတယ္။ အခုႏိုင္ငံျခားမွာ ဆရာ့ဘ၀ က်ဥ္လည္ရေတာ့လည္း ဆရာဟာ အဆင္ေျပ ေအာင္ ေနတတ္ပါတယ္။ ဆရာ့ကို စာေပေဟာေျပာပြဲ ဖိတ္ၾကတဲ့လူငယ္ေတြဟာ စိတ္ဓာတ္နဲ႔တိုင္း ျပည္အတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကသူ ေလးေတြျဖစ္လို႔ ျပည့္စုံၾကတယ္ကို မရွိလွပါဘူး။

သူတို႔ေလးေတြက ဖိတ္တဲ့အခါ ဆရာက ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သြားပါတယ္။ ေရာက္တဲ့ေဒသမွာ ဆုံ ေတြ႔ သူေတြဘ၀နဲ႔ တသားတည္းျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္ပါတယ္။ ကိန္းၾကီးခန္းၾကီးႏိုင္ၿပီး ဘယ္အ စားအစာမ်ိဳး ေတြကို စားရမွ၊ ဘယ္လိုမ်ိဳး ဟိုတယ္မွာ တည္းခိုရမွ၊ ပိုက္ဆံအသျပာ ဘယ္ေလာက္ ရမွဆိုတဲ့ ေလာဘ အစြန္းထြက္တဲ့ ေလသံမ်ိဳးကို ဆရာ့ႏွဳတ္က တခါဖူးမွ် မထြက္ခဲ့ဘူးပါ။

ေလာစ့္အိန္ဂ်လိစ္မွာဆို ဆရာက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ရွိေနတတ္တယ္။ ေက်ာင္း မွာလဲ ဦးဇင္း ေကၽြးသမွ်နဲ႔ ဆရာက ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ တတ္ပါတယ္။ လဘက္ရည္ အၾကမ္းအခ်ိဳ ႏွစ္မ်ိဳးစလုံးပဲ ဆရာ ႏွစ္သက္တယ္။ ကိုယ္တိုင္လဲ မလုပ္တတ္သူဆိုေတာ့ ဦးဇင္းလက္ရာျဖစ္တဲ့ လ ဘက္ရည္ကို “ဆ ရာေရ ... ဒါက ေက်ာက္ပေတာင္းဗ်”လို႔ အမြန္းတင္ၿပီးတုိက္လည္း ေသာက္ လိုက္တာပဲ။ တခါတရံမွာ လက္ရာမေကာင္းလည္း ဆရာက ဂ်ီးမမ်ားပါဘူး၊ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ေသာက္တတ္တယ္။

အနားယူတဲ့အခါမွာလဲ ဆရာက အဆင္ေျပသလို အိပ္တတ္ေလေတာ့ တာ၀န္မၾကီးဘူး။ ဦးဇင္း ေန တဲ့ ေက်ာင္းမွာဆို ဆရာ့အတြက္ အိပ္ဖို႔အခန္း သီးသန္႔သတ္မွတ္မထားဘူး။ ကုတင္ၾကီးေတြ သား သားနားနား ခင္းထားစရာမလိုပါဘူး။ ဆရာက ၾကိဳက္တဲ့အခန္းမွာ ၀င္နားတာပဲ။ ဆရာ့ရဲ့ ကိန္းၾကီး ခန္းၾကီး မႏိုင္မွဳဟာ တဖက္သားကို ကူညီရာေရာက္တယ္။ ေလးစားစရာ ေကာင္းပါတယ္။

ပညတ္နဲ႔ ပရမတ္ကို ခြဲတဲ့ ဆရာ့ရဲ့ ထူးျခားမွဳေလးေတြ ရွိေသးတယ္။

ဦးဇင္းက ကြန္ပ်ဳတာနဲ႔ စာရိုက္ေနရင္ ဆရာက အနားမွာ ရွိေနတတ္တယ္။ စာဖတ္တဲ့အခါ ဖတ္ၿပီး ဂီတ နက္သံ ကိုေစာညိမ္းရဲ့ သစၥာသီခ်င္းကို ဆိုခ်င္တဲ့အခါလည္း ဆိုေနတတ္တယ္။ အသံ မၾကား ေတာ့လို႔ ဆရာ့ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဆရာက အနားက ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ေမာက်ေနၿပီ။

ဆရာ တေရးႏိုးလို႔ စခ်င္တာနဲ႔ ဆရာ့ကို လွမ္းစလိုက္တယ္။ “ဆရာ ... အဲဒီကုတင္က ဆရာေတာ္ ၾကီး ဦးသီလာနႏၵာဘိ၀ံသနဲ႔ ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္ က်ိန္းစက္တဲ့ ကုတင္ဗ်”လို႔ ေနာက္ရင္ ဆရာက ဘာမွ်ကို မတုန္႔ျပန္ဘူး။ ခဏအၾကာမွာ အဲသည္အခန္းထဲက ကုဋီမွာပဲ ဆရာအေပါ့အေလး သြား တတ္ပါတယ္။ အသက္ၾကီးလာတဲ့ လူၾကီးေတြဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ နီးရာမွာ လြယ္လြယ္ကူကူ သြား တတ္ၾကပါတယ္။

ဆရာၾကီး အဲသည္ ကုဋီကလည္း ဆရာေတာ္ၾကီးေတြအတြက္ေနာ္လို႔ ဦးဇင္းက ဆရာ့ကို ေနာက္ ေတာ့ “ဒီဦးဇင္းနယ္ဗ်ာ . . . ပညတ္နဲ႔ ပရမတ္ကို မကြဲဘူး။ အဲဒါ ပညတ္ေတြ”လို႔ ေျပာၿပီး ဦးဇင္းကို စိတ္တိုပါေလေရာ။ ဆရာတင္မိုးဟာ အလြန္ပဲ ခင္မင္ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ ပညာရွင္ၾကီးတဦးပါ။

ဆရာနဲ႔ ခင္သူတိုင္းက ဆရာ့ကို ေလးစားၾကည္ညိဳၾကတယ္။ မိဖလို ဆရာလို တရိုတေသ အေလး ေပး၍ ဆက္ဆံၾကတယ္။ ဆရာ့မွာလဲ ေလးစားထိုက္တဲ့ဂုဏ္ေတြက အျပည့္ပါ။

ဆရာရဲ့ ထူးျခားမွဳဂုဏ္ေတြ မ်ာစြာရွိသလို ဆရာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္တရေတြလည္း မ်ားစြာပါ။ တေန႔ မွာ ဆရာနဲ႔အတူ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအေနာက္က စားပြဲေဘးက ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္၍ စာ ဖတ္ေနၾကရင္း ႏိုင္ငံျခားက ထုတ္တဲ့စာေစာင္ထဲမွာ ဆရာ့အေၾကာင္းကို ေရးထားတာ ပါလာလို႔ ျပ မိတယ္။

ေရးသူက ဆရာ့မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ဆရာ့ တပည့္ေလးေတြပါ။ သူတို႔ေတြက ဆရာ ေဆးလိပ္ၾကိဳက္ပုံ၊ ဂီတကို ႏွစ္သက္ပုံ၊ အိပ္ငိုက္တတ္ပုံေလးေတြကို ေဖာ္ျပရင္းနဲ႔ ဆရာ့ရဲ့ စရိုက္ေလးေတြကို ေ၀ဖန္ျပ ထားပါတ ယ္။ သူတို႔ေတြ ေ၀ဖန္တာ သိပ္မမွန္တဲ့အေၾကာင္း ဆရာက အေျဖထုတ္လာပါတယ္။

“ ဦးဇင္းကေကာ ဘယ္လိုေ၀ဖန္ခ်င္ေသးလဲ”တဲ့ ဆရာတင္မိုးက ေမးလာတယ္။

“ကိုေန၀င္းေအာင္ ဆရာ့ကို ေ၀ဖန္သလိုဘဲေပါ့ ဆရာၾကီးရာ”လို႔ ေျပာျပလိုက္တယ္။

“လုပ္ပါဦး၊ ေန၀င္းေအာင္က တပည့္ေတာ္ကို ဘယ္လိုေ၀ဖန္လို႔လဲ”တဲ့ ဆရာက စကားစေပးတယ္။

“ဆရာက ကေရာင္(ေၾကာင္)ေတာ့ ကေရာင္ပဲ၊ ဘာကေရာင္လဲတာ မသိတာ”ဆိုတဲ့ ရခိုင္ပုံျပင္လို ပဲတဲ့။

ရခိုင္ညီေနာင္ႏွစ္ဦး ေတာစပ္က ေခ်ာင္းထဲမွာ ပိုက္ေထာင္ထားတယ္။ ပိုက္ကို ေဖာ္တဲ့အခါ အထဲ မွာ ငါးေတြအျပင္ ေၾကာင္ေသတေကာင္ကိုပါ မိေလေတာ့ ညီလုပ္သူက အစ္ကို႔ထံ လွမ္းေျပာ တယ္။

“အစ္ကိုေရ ... ကေရာင္ တေကာင္ ပိုက္ထဲမွာ မိထားတယ္ဗ်။ ကုန္းကေရာင္လို႔ ေျပာရေအာင္က လဲ ေရထဲမွာ မိတာျဖစ္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ေရ ကေရာင္လို႔ေျပာရေအာင္ကလဲ အၿမီးနဲ႔ အေမႊးေတြ နဲ႔ျဖစ္လို႔ မွန္ မွွာမဟုတ္ဘူး။ ကေရာင္ေတာ့ ကေရာင္ပဲဗ်၊ ဘာ ကေရာင္လဲတာ မသိတာ”တဲ့။

“သံတေခ်ာင္း မရိုက္တတ္၊ ႏွီးတပင္ ေျဖာင့္ေအာင္ မခ်ည္္တတ္လို႔ ဆရာၾကီးကို ေတာသားလို႔ ေခၚ ရေအာင္ကလဲအခက္၊ ၿမိဳ႕သားလို႔ေျပာရေအာင္ကလဲ ဆရာက ၿမိဳ႕သားေတြလို လည္လည္၀ယ္၀ယ္ မရွိဘူးဆရာ၊ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ့ကို ေ၀ဖန္ဖို႔က ခက္တယ္၊ ကေရာင္ေတာ့ ကေရာင္ပဲ ဘာကေရာင္ လဲသာ မသိတာဆိုတဲ့ ဆရာ့သားတပည့္ ကိုေန၀င္းေအာင္ ေျပာတဲ့ ရခိုင္ပုံျပင္လိုပါပဲ”လို႔ ရွင္းျပ လိုက္တယ္။

“ေန၀င္းေအာင္ ေ၀ဖန္တာ တပည့္ေတာ္နဲ႔အနီးစပ္ဆုံးပဲ”တဲ့ ဆရာတင္မိုးက ေျပာလာပါတယ္။

တရက္မွာ မိုးမခ ကိုေမာင္ရစ္က ဆရာေသာက္တဲ့ ဖက္ၾကမ္းေဆးလိပ္ေတြ ယူသြားတယ္။ ယူရင္း နဲ႔ပဲ ခ်ိဳသင္းကို ေျပာလိုက္ေသးတယ္။

“ဆရာ ေဆးလိပ္တကယ္ျပတ္ရင္ အမွတ္တရအျဖစ္ ဒီေဆးလိပ္ေတြကို က်ေနာ္ သိမ္းထားမယ္။ အကယ္၍ မျပတ္ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္ ေသာက္ျပစ္လိုက္မယ္”တဲ့။
ကကက

ဆရာတင္မိုးကို တကယ္ေဆးလိပ္ျပတ္ေစခ်င္တဲ့ ကိုေမာင္ရစ္၊ အခုေတာ့ သူတကယ္ ေဆးလိပ္ ျပတ္ခဲ့ ပါၿပီ။ သြားေလသူၾကီး ဆရာကသာ ေဆးလိပ္မျပတ္တာ။ ေဆးလိပ္က သူရဲ့ငယ္ကၽြမ္းေဆြ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဆးလိပ္ရွိေနလို႔ ဘ၀ဟာ အထီးမက်န္တာျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာက တခါတခါ ရွင္းျပ တတ္ေသးတယ္။

ဆရာလည္း ၾကိဳးစားၿပီး ေဆးလိပ္ျဖတ္ရွာပါတယ္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ျဖတ္ေသာ္လဲ မျပတ္ဘူး။ ဆရာနဲ႔ ဆုံလို႔ ဆရာဦး၀င္းေဖ (ဒါရိုက္တာ)ကလည္း ဒီအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးဖူးေသးတယ္။ “က်ေနာ္လဲ ေဆးလိပ္ကို ေတာ္ေတာ္ျဖတ္ယူရတယ္ ကိုဘဂ်မ္း၊ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ခရီးသြားလို႔ ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ ေဆးလိပ္ ေသာက္ခြင့္ေပးထားတဲ့ေနရာကို အေျပးအလႊား ရွာရတာကလားဗ်ာ”တဲ့။

“အေဖ ... ေဆးလိပ္ေသာက္တာနဲ႔ Double Doses ျဖစ္ၿပီ”လို႔ ေျပာရင္း ဆရာတင္မိုး ေဆးလိပ္ ျဖတ္လို႔ လြယ္ကူအဆင္ေျပေအာင္ သမီးျဖစ္သူ ခ်ိဳသင္းက ဖခင္ရဲ့လက္ေမာင္းမွာ ဆရာ၀န္ေပး လိုက္တဲ့ အ၀တ္စေလးကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ပတ္ေပးေနတယ္။

ဦးဇင္းက နားမလည္လို႔ ေမးၾကည့္ရာ ဒီအ၀တ္စေလးပတ္လိုက္ရင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္စိတ္ေျပ တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ေဆးလိပ္အစားထိုး ေဆးပညာက ထြင္ထားတဲ့ ေဆးလိပ္ျဖတ္သူမ်ားအတြက္ ကု သနည္း တမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္းကို ခ်ိဳသင္းက ရွင္းျပပါတယ္။

ေခါင္းၿဖီးျခင္း၊ အ၀တ္လဲျခင္း၊ ေဆးတိုက္ျခင္းစတဲ့ ဖခင္အတြက္ ေန႔တဓူ၀ ၀တၱရားေလးေတြကို ခ်ိဳ သင္းက လုပ္ေပးလိုက္လို႔ သားသားနားနား ျဖစ္သြားတဲ့အခါ ဆရာက စဲုဖုန္း၊ ပိုက္ဆံအိတ္၊ ကဗ်ာ ေရးရန္ စာ အုပ္၊ ဖတ္စရာမဂၢဇင္း စတာေတြထည့္ကာ သူ႔လြယ္အိတ္ၾကီးကို လြယ္လိုက္ၿပီး ဦးဇင္းနဲ႔ အတူ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းလိုက္ဖို႔ ကားေပၚတက္တယ္။

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ၀ွက္ထားတဲ့ေဆးလိပ္ဘူးကို သြားယူကာ ေဆးလိပ္ ျဖတ္ေနတဲ့ ဆရ မာဘိုရိုေဆးလိပ္ကို စတင္ေသာက္ပါေတာ့တယ္။ အံ့ၾသလို႔ ဆရာ့ကို ေမးမိတယ္။

“ဆရာၾကီ ... အခုန ခ်ိဳသင္း ေျပာလိုက္တယ္၊ နီိကိုတင္းပါတဲ့ အဲဒီအ၀တ္စ ပတ္ထားၿပီး ေဆးလိပ္ ကို ထပ္ေသာက္ရင္ Double Doses ျဖစ္တယ္ဆို၊ ဆရာအႏၱရာယ္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ေလ”ဆိုေတာ့ . . .

“အလကားေျပာတာ၊ ကေနဒါေရာက္တုန္းက ေဒါက္တာခင္ေစာ၀င္းက တပည့္ေတာ္ကို ဒီလုိပဲပတ္ ေပးတယ္၊ အနားမွာ သူတို႔မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဆးလိပ္ေသာက္တာပဲ၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး”တဲ့။

ေၾသာ္ . . . ဟုတ္မွာပါ။ သက္ၾကီးစကား သက္ငယ္ၾကားမို႔ ဆရာက လက္ေတြ႔ေသာက္ခဲ့တာျဖစ္လို႔ မ ဟုတ္ဘဲေတာ့ ေျပာမယ္ မထင္မိဘူးေလ။ အျပင္ထြက္တဲ့အခါ၊ ဘုန္းေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ ဆ ရာက ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္။ အိမ္မွာေတာ့ မေသာက္ေတာ့ဘူး။ သမီးေလး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လို႔ ထင္ပါ တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တပိုင္းေခ်ာင္ ဆရာ့ေဆးလိပ္ျဖတ္နည္းက အဆင္ေျပေနတယ္။

ဒီနည္းနဲ႔ ဆရာေဆးလိပ္ေသာက္တာ မိုးခ်ိဳသင္း မသိဘူးလို႔ ဆရာက ယူဆထားတယ္။ ဦးဇင္းကို လည္း ပိတ္ထားတယ္။ စကားစပ္မိတဲ့တေန႔မွာ မိုးခ်ိဳသင္းက ဆရာေဆးလိပ္ေသာက္ေနတာ သိတဲ့ အေၾကာင္းန႔ဲ ဖခင္ကို သနားလြန္းလို႔ မေျပာရက္ေတာ့တာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလာတယ္။ အေဖကို ခ်စ္ တဲ့ သမီးနဲ႔သား မက္ရဲ့ေမတၱာကို မ်က္စိေအာက္မွာ ေလးစားစရာ ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ ေဆးလိပ္ကို ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ထိ စြဲစြဲလန္းလန္း ေသာက္သြားတဲ့ဖခင္ရဲ့ အေခါင္းထဲကို ထည့္ေပးလိုက္ဖို႔ ခ်ိဳသင္း က စီစဥ္ေတာ့ ဆရာတင္ မိုးရဲ့ သားတပည့္ ေနာက္တဦးျဖစ္သူ ကိုမိုးက ၀င္တားရွာတယ္။

“ဆရာ့ကို ဒုကၡေပးတဲ့ ဒီေဆးလိပ္ကို ေနာင္ဘ၀ေတြအထိ ထည့္မေပးလိုက္ပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ” တဲ့။

ဦးဇင္းအျမင္မွာေတာ့ ဆုံးသြားခဲ့ၿပီမို႔ ဆရာၾကီးရဲ့ ေနာက္ဆုံးခရီးမွာ ဆရာခ်စ္တဲ့ ဒီေဆးလိပ္ကို ထည့္ ျဖစ္ေအာင္ကို ထည့္ေပးလိုက္ခ်င္တာပါ။ အရက္ၾကိဳက္တဲ့ ဆရာေသာ္တာေဆြကို ကၽြတ္ ကၽြတ္အိတ္နဲ႔ အရက္၀ယ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုံးလက္ေဆာင္အျဖစ္ အေခါင္းထဲ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ေသာ္ တာေဆြ႔တပည့္တဦးလို အမွတ္တရေလး လုပ္လိုက္ခ်င္တာပါပဲ။

ဦးဇင္းအေနနဲ႔လဲ ဆရာ ေဆးလိပ္ျဖတ္ခ်ိန္မွာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေဆးလိပ္၀ယ္ေပးရ တဲ့အ ၾကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ပါ။ မတားရက္ေတာ့ဘူးေလ။ ဆရာၾကိဳက္တာေလး ေသာက္ပါေစေတာ့ လို႔ . . .

ဆရာၾကီးေရ ... ဆရာၾကီးဆုံးတာ ဒီဇန္န၀ါရီဆို တႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ပါျပီ။ ဆရာ့ကို အားလုံးက မ ေမ့ ႏိုင္ေသးဘူး။ “ဆရာၾကီး ရွင္သန္ေနတုန္း”ဆိုတဲ့ အသိက အားလုံးရင္ထဲမွာ ရွိေနတယ္။

ဆရာျမတ္ႏိုးတဲ့ စႏၵယား၊ မယ္ဒိုလင္နဲ႔ တေယာအိုေလးဟာ ပိုင္ရွင္မဲ့မဲ့နဲ႔ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနတယ္ဆရာ . . .

ဆရာႏွစ္သက္တဲ့ ဂီတနက္သန္ ကိုေစာညိမ္းရဲ့ “ ေရေျမဆုံးေစေတာ့ကြယ္ ... ခင္ဖုန္းကိုေတာ့ ေတြ႔ ေအာင္ရွာမယ္ . . . ရွာေတာ့မယ္” ဆိုတဲ့ သစၥာသီခ်င္းေလးကို ကားေပၚမွာဖြင့္ရင္း ဆရာနဲ႔အတူ ထိုင္ေနၾက Atlantic Blvd. လမ္းေဘးက စာမူရိုင္း လဘက္ရည္ဆိုင္ သြားဖို႔ ကားေမာင္းေနတယ္ ဆရာ။

အကယ္၍ ဆရာ လာႏိုင္မယ္ဆိုရင္ စားပြဲထိုးေလးေတြထံက ဆရာၾကိဳက္္တဲ့ ေဟာင္ေကာင္တီးကို ၾကိဳတင္မွာထားရင္း ေဆးလိပ္ခြက္ေလးတခြက္ကိုလည္း ေတာင္းထားလိုက္ပါ့မယ္ ဆရာရယ္. . .









Read more...

Monday, January 21, 2008

သင္ မေသႏိုင္

‘အျဖစ္’ ရွိရင္ ‘အပ်က္’ ရွိၿမဲ
‘ရွင္ျခင္း’ ရွိရင္ ‘ေသျခင္း တရား’
ေကြကြင္းသြားလို႔ မရဘူး။
ကကက
ရွင္မွဳ ေသမွဳ၊ ကံအမွဳမို႔
ဥာဏ္နဲ႔ ရႈၿပီး ေျဖရမယ္။
ကကက
၀မ္းနည္းငိုေၾကြး၊ ပူေဆြးေသာက
စိတ္ဓာတ္က်ေနရုံႏွင့္
ထေျမာက္ရွင္ျပန္ မလာႏိုင္။
ကကက
မေသခင္မွာ
ျဖဴစင္စိတ္ရင္း၊ ၾကင္နာျခင္းႏွင့္
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ေကာင္းရာရာကို
သင္ ဘာျပဳခဲ့ပါသလဲ။
ကကက
အဲဒီေကာင္းမႈ၊ အစုစုနဲ႔
သာဓုေခၚစရာ၊ ေျမာက္ျမားစြာက
ေသရြာအထိ ပါလိမ့္မယ္။
ကကက
ကိုယ္မႈႏွဳတ္မႈ၊ စိတ္အမႈဟု
သင္ျပဳသမွ်၊ ကုသလကို
တသလြမ္းဆြတ္၊ တတြတ္တြတ္ႏွင့္
ေရရြတ္ၿပီးကာ၊ ျမင္ေယာင္လာေတာ့
ဘယ္မွာ သင္ေသေတာ့မလဲ . . . ။
သသသ
တင္မိုး
သသသ
(၂၂၊ ၁၁၊ ၂၀၀၆) LA
သသသသသသ
ဆရာတင္မိုး ကြယ္လြန္ခဲ့တာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီ (၂၂)မွာ တႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔တေတြ ဆရာ့ကို မေမ့ႏိုင္ၾကပါ။ မေန႔က ဇန္န၀ါရီ (၂၀)ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ဆရာၾကီး ေနာက္ဆုံးေနသြားတဲ့အိမ္မွာ ေကာင္းမွဳေတြျပဳၾကပါတယ္။
ကကက
အားလုံးရဲ့ရင္ထဲမွာ ဆရာ့ကို တသလြမ္းဆြတ္စိတ္ေတြနဲ႔ ဆရာ့အတြက္ ကုသုိလ္ျပဳၾကတယ္။ ဆရာ့ အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ လက္ရွိအေျခအေနမွာ သံဃာေတာ္မ်ားကို အ လြန္ေစာ္ကားေနတဲ့ စစ္အစိုးရကို ဆရာၾကီးရွိရင္ ရင္နင့္နင့္နဲ႔ ကဗ်ာေတြ ေရးမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဆ ရာက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထြက္ ပညာတတ္တဦးျဖစ္လို႔ ေတာသားတဦးျဖစ္လို႔ပါ။
ကကက
ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ ကိုလတ္ဆုံးစဥ္က ဆရာေရးသားေပးသြားတဲ့ သံေ၀ဂျဖစ္ေစတဲ့ ကဗ်ာေလး ကို ဆရာ့အမွတ္တရ ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးမွာ တရားရေစဖို႔ သံေ၀ဂတရား ေတာ္ေတြပါသလို ဂုဏ္ျပဳအားေပးမွဳေလးေတြလည္း ပါေနတယ္။ ထို႔အတူ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ လူ႔ရြာ ဤကမၻာမွာ က်န္ရစ္ေနသေရြ႕ မေသႏိုင္ေသးေၾကာင္းကိုလည္း ဆရာ့ကဗ်ာနိဂုံးမွာ ဖြင့္ဆိုျပ သြားတယ္။
ကကက
ျမန္မာျပည္သူလူထုၾကီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေတြရင္ထဲမွာ ဆရာတင္မိုး မေသ ေသးပါဘူး။ ျမန္မာစာေပနဲ႔ အတူ ဆရာအၿမဲရွင္သန္ေနမွာပါ။ ေလွတစင္းနဲ႔ သီခ်င္းသည္၊ ပန္းကေလးနဲ႔ မနီ၊ ပုဂံေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံ၊ ကံေကာ္ရိပ္က အိပ္မက္မ်ား၊ ကႏၱာရႏွစ္မ်ား၊ လည္ဆြဲရတနာ ေမာင့္ကဗ်ာ၊ အ ညလမ္းက တမာတန္း စတဲ့ကဗ်ာေတြ စာေတြ ထာ၀ရရွင္သန္ေနဆဲပါဆရာ . . . ။
ကကက

Read more...

Sunday, January 13, 2008

သူတို႔အဖြဲ႔ကေတာ့ တက္ညီလက္ညီနဲ႔ ပန္းတိုင္ဆီသို႔ ဦးတည္လ်က္

...


...

ဒီကေန႔ ဇန္န၀ါရီလ (၁၃)ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ၂၀၀ဂ-ႏွစ္ရဲ့ ႏွစ္ဦးအၾကိဳ အစည္းအေ၀းပြဲေလးတ ပြဲကို OrangeCountyၿမိဳ႕က ကိုသူရ ေနအိမ္မွာ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဖိတ္လာလို႔ အစည္း အ ေ၀းအခ်ိန္အတြင္းမွာ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
...
သူတို႔အစည္းအေ၀းက စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလို႔ ထိုင္နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိ ၿပီး တဦးကို တဦးက ေလးစားတဲ့အစည္းအေ၀းပြဲေလးပါ။ အယူ၀ါဒ တူတာ၊ မတူတာ အသာထား၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးရာ ၾကိဳက္တာ မၾကိဳက္တာေတြ မ်က္ကြယ္ျပဳထားၿပီး လုပ္သင့္လိုက္ထိုက္တဲ့ အလုပ္ကို အားလုံး အတူတူတြဲလုပ္ဖို႔ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကတာေတြ႔လို႔ ေလးစားစရာ ေကာင္းပါတယ္။
...
ပထမဦးဆုံး သူတို႔ေတြ ေဆြးေႏြးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းက သီးေလးသီးအၿငိမ့္အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ သီးေလးသီးအျငိမ့္အဖြဲ႔ အေမရိကန္ျပည္ အေနာက္ပိုင္းကို ေရာက္လာတဲ့အခါ ဘယ္လိုအစီအစဥ္ လုပ္ၾကမယ္။ ဘယ္မွာ တည္းခိုမယ္။ ဘယ္လို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ အကူအညီေပးမယ္ စတာေတြကို ၾကိဳတင္စီစဥ္ဖို႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္။
.....
ဒုတိယေဆြးခ်က္အေနနဲ႔ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ့အမ်ိဳးဘာသာ သာ သနာေတာ္အတြက္ လစဥ္ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကို ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္က ျမန္မာလူငယ္ေတြ ဘယ္ပုံ ကူညီၾကမယ္ဆိုတာ တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ လစဥ္ပုံမွန္ဆုေတာင္းပြဲေလး ေတြလုပ္ၿပီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားရွာတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားျပည္သူနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား အတြက္ အမွ်ေ၀ၾကမယ္။ ေထာက္ပ့ံမွဳေတြ၊ ေဆြးေႏြးမွဳေတြ၊ အၾကံျပဳမွဳေတြကို လစဥ္ပုံမွန္လုပ္ရင္း ၂၀၀၇-ခုႏွစ္၊ စက္တာဘာလမွာ သံဃာေတာ္မ်ားက စတင္ခဲ့တဲ့ပြဲကို အရွိန္အဟုန္မပ်က္ဘဲ ဆက္ လက္ထိန္းသိမ္းဖို႔ ေဆာင္ရြက္ၾကမွာျဖစ္ေၾကာင္း သိခြင့္ရပါတယ္။
.....
ေနာက္ဆုံးေဆြးေႏြးမွဳက ၂၀၀၈-ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လမွာ ျမန္မာျပည္မွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ေလးလုံး လွဳပ္ရွား မွဳပြဲ အႏွစ္ (၂၀) ျပည့္ၿပီျဖစ္လို႔ အတန္အသင့္ ၾကီးမားတဲ့အထိမ္းအမွတ္ပြဲကို အေမရိကန္ျပည္ရဲ့ အ ေနာက္ဖက္ပိုင္းမွာ အႏွစ္သာရရွိရွိ လုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔ ေလးေလးနက္နက္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကပါတယ္။
....
က်ေနာ္က ဒီအုပ္စုရဲ့လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး သိပ္ေလးစားမိပါတယ္။ ကိုယ္က်ိဳးထက္ အမ်ားစုရဲ႕ အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ေနတာျဖစ္လို႔ရယ္၊ တဦးတေယာက္ခ်င္းထက္ အုပ္စုစြမ္းအားနဲ႔ ထိေရာက္ စြာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တာရယ္၊ တဦးကိုတဦး ေလးစားၿပီး ညီညြတ္စြာ ၿပီးေတာ့ ထိေရာက္စြာနဲ႔ အား ထုတ္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္တာရယ္မ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ့္စိတ္တြင္းမွာ အခါခါ ခ်ီးမြမ္းမိတယ္ . . .
....
တက္ၾကြတဲ့ သူတို႔ကို ျမင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ အနာဂတ္ဟာ သူတို႔လို တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္စိတ္နဲ႔အျမဲ မျပတ္လုပ္ရွားေနတဲ့ ျပည္တြင္း ျပည္ပက လူငယ္မ်ားလက္ထဲမွာ အမွန္တကယ္ပင္ရွိေၾကာင္း ယုံ ၾကည္မိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ အနာဂတ္ကို ဖန္တီးမဲ့သူေတြဟာ အာဏာရွင္စစ္တပ္ မဟုတ္ဘူးဆို တာေတာ့ လုံး၀ . . . လုံး၀ကို ေသခ်ာသြားပါၿပီ . . . ။

Read more...

Friday, January 11, 2008

မေသမီမွာ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ “ သင္ ေသသြားေသာ္ ”

.

.

ေၾသာ္ . . . လူ႔ျပည္ေလာက၊ လူ႔ဘ၀ကား
အိုရ နာရ၊ ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္။
.
သုိ႔တၿပီကား၊ သင္ ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ၊ သင္တို႔ေျမသည္
အေျခတိုးျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
.
သင္၏မ်ိဳးသား၊ စာ စကားလည္း
ၾကီးပြားတက္ျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏။
.
သင္ ဦးခ်၍၊ အမွ်ေ၀ရာ
ေစတီသာႏွင့္၊ သစၥာအေရာင္
ဥာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ ၀င္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း။
.
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ
.
ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးမရမီ ၁၉၃၅-ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလတြင္ အိုးေ၀းမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၅၊ အမွတ္ ၁ မွာ ဒီကဗ်ာေလးကို ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္အလြန္ျပည့္၀တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္သလို ဘ၀အတြက္ ေလးနက္တဲ့အေတြးအျမင္ေတြရေအာင္ ဒီကဗ်ာက လမ္းျပထားပါတယ္။
.
သံသရာစက္၀န္းထဲက ဘ၀ဆိုတာ အိုနာေသ တရားေတြနဲ႔ လူတုိင္း သတၱ၀ါတိုင္း ရင္ဆိုင္ေနရတာ ျဖစ္လို႔ အထူးအဆန္း မဟုတ္တဲ့ သဘာ၀သစၥာတရား တခုပါတဲ့။ ဒီအျဖစ္သနစ္ေတြ ျဖစ္တည္ေန တဲ့သဘာ၀ကပင္ ေလာကတခုရဲ့ နိယာမ သေဘာတရားပါပဲ . . . ။
.
သို႔မို႔ေၾကာင့္ပဲ လူသားတဦးကြယ္လြန္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ လူ႔ဘ၀တန္ဖိုးမ်ားအျဖစ္ တကယ္ပဲက်န္ ေကာင္းသင့္တဲ့အရာေတြ မ်ားစြာရွိေနတယ္။ က်န္ေကာင္းသင့္တဲ့ အရာေတြထဲမွာ ကိုယ့္ကိုေမြးဖြား ေပးရာ တိုင္းျပည္ဟာ အေျခမဲ့အေနမဲ့ မျဖစ္ေစဘဲ တိုးတက္ေအာင္ျမင္တဲ့ အေနအထားေတြနဲ႔သာ က်န္ေကာင္းသင့္ေၾကာင္း ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ကဗ်ာဒုတိယစာပိုဒ္နဲ႔ ဖြင့္ဆိုထားတယ္။
.
ဒါ့အျပင္ အမ်ိဳးသားေရး၊ စာေပနဲ႔ ယဥ္ေက်းမွဳအေမြေတြလဲ ၾကီးပြားတက္ျမင့္ဖို႔ လိုတဲ့အေၾကာင္းကို မီးေမာင္းထိုးျပထားတယ္။ တိုင္းေရးျပည္ေရး၊ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ဟာ အဲဒီတိုင္းျပည္မွာ ေမြး ဖြားခဲ့သူအားလုံးမွာ ရွိသင့္တဲ့အရာပါ။ ထို႔အတူ ကိုယ္ပိုင္စာေပ၊ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမွဳဆိုတာလည္း တိုင္းျပည္ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို ကိုယ္စားျပဳေနတဲ့ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ အေမြအႏွစ္ေတြျဖစ္လို႔ အဆင့္အ တန္းျမင့္ျမင့္ ၾကီးပြားတက္ျမင့္၍ က်န္ေကာင္းသင့္တဲ့ အရာပါ။
.
လူမွဳေရး၊ တိုင္းေရးျပည္ေရးေတြအျပင္ ဘ၀မွ ထြက္ေျမာက္ဖို႔ လြတ္ၿငိမ္းေစဖို႔ရာ ဘာသာသာသနာ ဆိုတဲ့ကြန္းခိုရာ . . . ဒါလည္းရွိသင့္တယ္တဲ့။ အၿမဲရွိခိုး ဦးခ်ရာ ေစတီသာ၊ ကုသုိလ္အမွ် ေပးေ၀ငွ တဲ့ေနရာနဲ႔ ဘာသာေရာင္ သာသနာေရာင္ ထြန္းလင္းေျပာင္လို႔ ဘာ၀နာသေဘာကို က်င့္ေဆာင္ ရင္း သစၥာအေရာင္ ဥာဏ္တန္ေဆာင္အလင္းေတြ ေျပာင္၀င္းႏိုင္ဖို႔လိုေၾကာင္းလည္း ဆိုထားတယ္။
.
တန္ဖိုးရွိတဲ့လူသားတဦး ေသသြားေသာ္ သင့္ရဲ့စြမ္းအားေတြနဲ႔ ကိုယ့္အမ်ိဳးဘာသာ၊ သာသနာ၊ စာ ေပ၊ ယဥ္ေက်းမွဳနဲ႔ မိခင္တိုင္းျပည္ စသည္ေတြ တိုးတက္ေအာင္ျမင္၍ အခိုင္အမာ တည္ရစ္ေနေစ သင့္ေၾကာင္း ရင္ထဲက ေစတနာနဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို တိုက္တြန္းထားတာျဖစ္ပါေၾကာင္း . . .

Read more...

Thursday, January 10, 2008

ဆရာမွိဳင္းေျပာတဲ့ ေကာသလအိပ္မက္

.


..
. .
စာ သကာ က်မ္းလာ ထုတ္ရမွာျဖင့္၊
ကာလမွာ ဘရမ္းဘတာ လုပ္ႏိုင္မွ၊
(မိမိရယ္) ခ်မ္းသာရုပ္ ေပၚၾကတယ္။
.

(ေၾသာ္) ေခတ္အဆန္းတြင္ျဖင့္၊
သစ္လွ်မ္းစြာ တသိန္လိွဳင္ဘို႔၊
ညစ္ညမ္းမသမာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ခ်ိဳင္တဲ့ျပင္၊
လိမ္ႏိုင္လွ်င္ သမာဓိေပမို႔၊
မိမိလူ ေမာင္တို႔ ညိွဳးခ်ိန္ပ၊
ဟံသာမွာ ဥာဏ္ရွာလို႔ တိုးႏိုင္ဘုကြယ္ ရိုးလို႔ခက္တယ္။
.

မၾကြားသာ ေၾကာက္ဖြယ္ ဘ၀ေပပ၊
ဘုရားမွာ ေအာက္ဆြယ္က်ပါလို႔၊
ေမ်ာက္ငယ္က အထက္၀ယ္၊
(အို) ခက္ဘြယ္ၾကီး ကာလဘဲ။
.

ကတိရယ္မွန္၊
အသိသန္သန္ႏွင့္၊
က၀ိခံေၾကာ္ျငာတဲ့၊
ေဟာ္သဓာေတာင္ ေပၚလာရင္ ျမဳပ္မွာေၾကာင့္၊
က်ဳပ္တို႔မွာ ေျဖသာပါ့၊
ေဒသနာ ေမမွာေစာရန္ဘို႔၊
က်မ္းလာ မွန္းကာ ေျပာရမွာျဖင့္၊
(အမယ္မင္း) ေဇာက်က်ႏွင့္ ေစာနရ တၾကိမ္ စက္ေပ်ာ္ဆဲတြင္မွ၊
(ေၾသာ္) ေလာကဟဲ့ ေလာက ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြႏွင့္၊
(အို မိမိရဲ့) သေဘာက်ေလာက္ပါရဲ့ ေကာသလ အိပ္မက္ေတာ္ မလြဲ။
.

ဆရာမွိဳင္း

.

ေခတ္ကာလရဲ့ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့အေျခအေနကို ေကာသလအိပ္မက္ခန္းေလးခ်ိဳးနဲ႔ ဆရာမွိဳင္းက ဓမၼ ေစတီ၀တၳဳ၊ စာ (၁၁၁)မွာ ၾကိဳတင္ေဟာကိန္းထုတ္ျပသြားတယ္။ ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့အေျခ အေနဟာ ေကာသလအိပ္မက္ေတြအတိုင္း တကယ္လဲျဖစ္ေနပါၿပီ။

.

ပိဋကတ္က်မ္းစာ လာတဲ့အတိုင္း ပုံပမာထုတ္ေဆာင္ျပရရင္ ေကာသလအိပ္မက္ (၁၆)ခ်က္ထဲက ေဟာကိန္းေတြအလား မေကာင္းတာလုပ္သူမွ ဘရမ္းဘတာေတြ မဟုတ္တာေတြ မတရားတာေတြ လုပ္ႏိုင္မွ လူခ်မ္းသာျဖစ္ရမဲ့ကာလ ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ေလခ်ိဳးပထမအပိုဒ္က ဆိုထားတယ္။ တကယ္ပါပဲ ေတြးၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာယေန႔ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနက ဒီအတုိင္းပဲေလ။

.

ဒုတိယအပိုဒ္က ေနာက္တမ်ိဳးဆိုျပန္တယ္။ လူမွန္နဲ႔ သူတို႔ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ အမွန္တရားက ဦးေဆာင္ သြားရမဲ့အစား သူတို႔ေတြက ေနာက္မွာ ေရာက္ေနရတယ္။ အလြန္ရိုးသားသူေတြအတြက္ ေနရာမ ရွိတဲ့ ေလာကၾကီးျဖစ္လို႔ သိပ္ဆန္းၾကယ္ေနတယ္။ လူတဦးတေယာက္ ဂုဏ္အသေရ ရွိေစဖို႔ရာမွာ ညစ္ပတ္ႏိုင္မွ၊ လိမ္ႏိုင္ညာႏိုင္မွ သမာဓိရွိတဲ့ လူၾကီးလူေကာင္းလို႔ လူအေပါင္းက ႏွစ္ေထာင္းအားရ ေျမွာက္စားၾကတဲ့ ကာလပ်က္ၾကီးျဖစ္ေနၿပီလို႔ ေဖာ္ညႊန္းထားပါတယ္။

.

ေကာလအိပ္မက္ နံပါတ္ (၁၅)မွာ “အဆင္းမည္းနက္၊ က်ီးငွက္ထံမွာ၊ ေရႊဟသၤာမ်ား၊ ခစားေနရွာ၊ ပညာသီလ၊ ျပည့္၀သူဟာ၊ သူယုတ္အား၊ ၀တ္တြားေနရမွာ” ေလာကရယ္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဆရာမွိဳင္းစပ္ဆိုတဲ့ ဒုတိယပိုဒ္က ဒီမွာ သြားၿပီးကိုက္ညီေနတယ္။ ဘယ္တကၠသိုလ္ကမွ ဘြဲ႕မယူခဲ့ တဲ့ ဗိုလ္သန္းေရႊက အထက္စီးက တိုင္းျပည္ကို မိန္႔ခြန္းေခၽြလို႔ ပညာရွိတဲ့ လူထုၾကီးက ဟသၤာမ်ား အေပါင္းလိုပဲ က်ီးကန္း(လဒ)ကို ၀န္းရံခစား နားေထာင္ေနရသလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။

.

ေခတ္ကာလအေျခအေနကို အမွန္တိုင္းထုတ္ေဖာ္ၾကြားဖို႔ေတာင္ မ၀ံ့ ရဲႏိုင္ေအာင္ဘဲလို႔ တတိယစာ ပိုဒ္မွာ ေျပာထားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဗုဒၶဘုရားရွင္လို ေတာ္တတ္၍ ေကာင္းမြန္တဲ့ပညာ ရွိ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြက ထိုက္တန္တဲ့ေနရာ အထက္မွာမရွိဘဲ တိရိစၦာန္ျဖစ္တဲ့ ေမ်ာက္လိုသ တၱ၀ါေတြက အေရးၾကီးတဲ့ေနရာ အထက္မွာေရာက္ေနေၾကာင္းကို ထင္ရွားေစပါတယ္။

.

ေကာသလအိပ္မက္ နံပါတ္ (၄)မွာ “ႏြားၾကီးမၾကိဳက္၊ ၀န္တိုက္ႏြားငယ္၊ မရုန္းႏိုင္ဘဲ၊ ၀တ္လဲေနတ ယ္၊ ၾကီးသူပယ္ရွား၊ ေျမွာက္စားလူငယ္၊ တိုင္းျပည္ေရး ရႈပ္ေထြးေပြေတာ့မယ္” လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ပညာျပည့္၀ အေတြ႔အၾကဳံျပည့္၀တဲ့ ပညာရွိလူၾကီးေတြကို ေနရာမေပးဘဲ မေန႔တေန႔ကမွ မာစတာ ပီအိပ္ခ်္ဒီစတဲ့ ဘြဲ႔ရလူငယ္ အႏွစ္မျပည့္ေသးတဲ့ အခြံေလးေတြကို ေနရာေပး ေခါင္းေဆာင္တင္မယ္ ဆိုရင္ တိုင္းျပည္ရဲ့အနာဂတ္အေရးက မေတြး၀႔ံစရာျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေပမယ့္ ေလးစားေလာက္ တဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီးေတြက ေလးစားေလာက္တဲ့ ပညာအရည္အခ်င္းရွိသူမ်ားကို မဆိုလိုပါ။ ဒါမ်ိဳးလူ ငယ္မ်ားက တကယ္လိုအပ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္ပါၿပီ။

.

ျမန္မာျပည္က ပညာေရးနယ္မွာ အာဏာရူးအစိုးရက ဒီအတိုင္းက်င့္သုံးေနပါတယ္။ သုိ႔အတြက္ ဒီ တိုင္းျပည္ဟာ အရမ္းနစ္နာပါတယ္။ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာလဲ ဘာမွ်မတတ္တဲ့ စစ္တပ္က အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးေတြ ကိုင္ေနေတာ့ တိုင္းျပည္ဟာ ဖင္ထိုင္သြားရတယ္။ ပညာတတ္ေတြ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ေရးအ တြက္ ေဆာင္ရြက္ခ်င္ပါလ်က္ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားဆီ ေရၾကည္ရာမ်က္ႏုရာ ထြက္သြားရတယ္။

.

ဒါေၾကာင့္ပဲ ဘုရားကား ေအာက္ ေမ်ာက္ကားအထက္လို႔ ေျပာတာပါ။

.

ေလးခ်ိဳးေနာက္ဆုံးမွာ ကတိတည္၊ ဗဟုသုတၾကြယ္၀ၿပီး ပညာရွိလို႔ လူတိုင္းသိတဲ့ မေဟာသဓာ သု ခမိန္ေတာင္ ဒီေခတ္မွာ ေပၚခဲ့ရင္ ေပၚတာနဲ႔ခ်က္ခ်င္း ျမဳပ္ကြယ္ပ်က္စီးသြားရမဲ့ ကိန္းေရာက္ေနတဲ့ ေခတ္မ်ိဳးဆိုေတာ့ ငါလိုလူမ်ိဳးေလာက္က ခံသာပါေသးတယ္လို႔ သခင္ကိုယ္ေတာ္မွဳိင္းက ပညာရွင္ ေတြနဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ ေျဖသိမ့္သြားတဲ့ သေဘာပါ။

.

ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ေလာကအေၾကာင္းကို ျမတ္ဗုဒၶေဒသနာေတာ္လာ ေကာသလအိပ္မက္ေတြနဲ႔ ႏွိဳင္းဆိုဖြင့္ျပသြားတယ္။ အမွန္အားျဖင့္ ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မွိဳင္း ဟာ ဤေလးခ်ိဳးျဖင့္ ေခတ္ကာလကို သေရာ္သြားတာျဖစ္ပါတယ္။

.

ေကာသလအိပ္မက္ (၁၆) ခ်က္ထဲက အကုန္ေဖာ္မျပေသာ္လဲ ယေန႔ေခတ္ျမန္မာႏိုင္ငံအေျခအေန နဲ႔ လုံး၀ကိုက္ညီတဲ့ အခ်က္ေတြ မူရင္းစာထဲမွာ က်န္ပါေသးတယ္။ ဓမၼစာေပနဲ႔မေ၀းၾကတဲ့ က်ေနာ္ တို႔ရဲ့ ျမန္မာပရိသတ္ၾကီးက ၾကိဳတင္သိၿပီးသား ျဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္ . . .



Read more...

Wednesday, January 9, 2008

အားရီဇိုးနားျပည္နယ္က ၾသ၀ါဒခံယူပြဲ

.



LA မွာစတင္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာ ျမန္မာ ရဟန္းေတာ္မ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ျမန္မာ ေတြသိ သလို ႏိုင္ငံတကာက ျမန္မာအေရးကို စိတ္၀င္စားသူေတြ သိၾကပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ သံဃာေတာ္ေတြ လုပ္ေဆာင္ခြင့္ မရတာေတြ ကုိ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဖို႔ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ား မွာ ေရာက္ရွိ သာသနာျပဳေနၾက တဲ့ ျမန္မာ သံဃာေတာ္မ်ား က စုေပါင္းဖြဲ႔စည္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

စတင္ဖြဲ႔စည္းတဲ့ေန႔က ၂၀၀၇-ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလ (၂၇) ရက္၊ စေနေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႔ၾကီး စတင္ ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ဖို႔ ပီနန္ဆရာေတာ္ၾကီး ရဲ့ ေမြးေန႔၊ ႏိုင္ငံျခား သာသနာျပဳ အႏွစ္ (၅၀) အထိမ္းအ မွတ္ေန႔က ျမစ္ဖ်ားခံခဲ့တာပါ။

ဒီသံဃာ့အဖြဲ႔မွာ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးရွိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ အထက္ပိုင္း၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ မစိုး
ရိမ္တိုက္ၾကီး မွာ အႏွစ္ (၅၀) စာခ်ခဲ့တဲ့ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရား ၾကီး ဦးေကာ၀ိဒါဘိ၀ံသ ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္မ်ားမွာ အႏွစ္ (၅၀) ျပည္ပသာသနာ ျပဳေတာ္မူခဲ့တဲ့ ပီနန္ဆရာေတာ္ၾကီး ဦး ပညာ၀ံသမေထရ္ၾကီးမ်ား က ဦးေဆာင္ လမ္းညႊန္မွဳ ေပးေနပါတယ္။

သာသနာ့အႏၱရာယ္မ်ားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ အာဏာရွင္မ်ား ဒုကၡေပးလို႔ ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ရ၊ နယ္ေျမ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ခံရ၊ အဖမ္းစီးခံရ၊ အသတ္အျဖတ္ခံ ေနရရွာတဲ့ သာသနာ ့အာ ဇာနည္မ်ားအား ကူညီေထာက္ပံ့ေပးျခင္း၊ သာသနာ ဆက္လက္တည္တံ့ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းျခင္းမ်ား ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္လုပ္ေဆာင္ေနေၾကာင္း သိရပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ ဆရာေတာ္ၾကီး ႏွစ္ပါးဟာ ႏိုင္ငံတကာ လွည့္လည္၍ ျမန္မာ့အေရးကို ေဟာေျပာ ျခင္း မ်ား ျပဳလုပ္ေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္မ်ား ရဲ့တပည့္၊ သာသနာ့ ဥေသွ်ာင္အဖြဲ႔၀င္ သံဃာမ်ား ကလည္း အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ မအားလပ္တဲ့အခါ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကိုယ္စား အေမ ရိကန္အတြင္းရွိ ျပည္နယ္မ်ားသို႔ လွည့္လည္ကာ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ့အေရးကို ေဟာေျပာ ေပးပါတယ္။

ေဖာ္ျပပါ ဓာတ္ပုံမွာ ၂၀၀၇-ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ (၂၂) ရက္မွာ အာရီဇိုးနား ျပည္နယ္ တြင္ မစိုးရိမ္ ဆရာေတာ္ ကိုယ္ စား ဦးအဂၢဓမၼ၊ ဦးယသဓမၼနဲ႔ ဦးဂုဏိႆရ တို႔က ပရိသတ္ကို ဦးေဆာင္ကာ ေဟာ ေျပာေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အခမ္း အနားကို တာ၀န္ ယူ စီစဥ္သူမ်ားက Phoenix လူငယ္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ကိုေအးျမင့္၊ ကိုျမင့္လြင္၊ ကိုထြန္းထြန္း၊ ကိုဟန္၀င္းခ်ိဳ၊ ကိုမြန္ၾကီး၊ ကိုမြန္ေလး၊ ကိုစိုင္း၀င္း ေဖ စသူတို႔ ျဖစ္ၾကပါေၾကာင္း ေဖာ္ျပအပ္ပါတယ္ . . .

Read more...

အညာလမ္းက ဆရာဂ်မ္း

ဆရာဂ်မ္း (ဆရာတင္မုိး) တႏွစ္ပတ္လည္အမွတ္တရ

.
တန္ခူးေလ တမာရနံ႔နဲ႔
သင္းပ်ံ႕ေနတဲ့ အညာေျမ
တမာေတြနဲ႔ ေ၀ေနတယ္။
.
ဖုံလုံးေတြ တေဖြးေဖြး
လွည္းေလးေပၚမွာ ေတးဆို
ေနညိဳညိဳ ညေနခ်မ္း
လြမ္းစရာ့ အညာလမ္း။
.
လက္ယက္တြင္းမွာ ေရခပ္
အညာရပ္ရဲ့ ျမန္မာ့ဓေလ့
တသက္မေမ့တဲ့ အလွတရား
ေက်းလက္ ပန္းခ်ီကား။
.
အေ၀းမွာ ပဲ့တင္ထပ္
ဆန္ဖြပ္တဲ့ ေမာင္းနင္းသံ
စည္း၀ါးမွန္မွန္ ဆိုတီးက
မရိုးႏိုင္တဲ့ ေတးဂီတ။
.
ထန္းရြက္အိမ္ ထန္းပင္ေတာ
လြမ္းေမာဖြယ္ သည္ၿမိဳင္ဦးက
ရသာထူးတဲ့ ပင္က်ရည္
ဘၾကီးၿဖိဳးရဲ့ အၾကိဳက္ေပ။
.
လင္းၾကက္ငယ္ တြန္က်ဴး
ရြာဦးက ကုလားတက္
ဆြမ္းခံထြက္ဖို႔ အခ်က္ေပး
ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕ ဆြမ္းေတာ္ဗ်ိဳ႕ေလး။
.
သာေအးတို႔ ကေလးတသိုက္
ဆြမ္းခံလိုက္ရင္း ေခ်ာ္လဲ
သပိတ္တိုကြဲ ဒူးလဲၿပဲ
လြင့္စင္သြားတဲ့ ဆြမ္းေတာ္ပြဲ။
.
ဦးေရႊရိုးနဲ႔ ဒိုးပတ္၀ိုင္း
လူတိုင္းက ႏွစ္ၿခိဳက္
ခုန္လိုက္ ကလိုက္ အမူပိုခၽြဲ
၀ါကၽြတ္ ကထိန္ပြဲ။
.
အညာလမ္းက တမာတန္း
ဆရာဂ်မ္း အမွတ္တရမ်ားစြာ
လရာသီေတြ ေျပာင္းလို႔ေရႊ႕
ဆရာဂ်မ္းကို တို႔မေမ့
တမာတန္းနဲ႔ အညာဓေလ့။
.
ကိုသက္
.
မွတ္ခ်က္။ ။ ေဖာ္ျပပါ ဓာတ္ပုံကို သုံးစြဲလိုသူမ်ားသည္ မူရင္း ဓာတ္ပုံပိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ ဆရာ ကိုထင္လင္း (Golden Arrow) ထံတြင္ ခြင့္ျပဳခ်က္ယူၿပီးမွ သုံးစြဲသင့္ပါေၾကာင္း အသိေပးေဖာ္ ျပအပ္ပါသည္။ Copy Right ကို အေလးထားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။

Read more...

ဂုဏ္ျပဳထိုက္သူမ်ား

ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၦာမိ။




ဓမၼံ သရဏံ ဂစၦာမိ။





သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ။



သိပ္မၾကာေသးတဲ့ ၂၀၀၇-ခုႏွစ္ရဲ့ ေနာက္ဆုံးလ ဒီဇင္ဘာမွာ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာအတြက္ အ သက္စြန္႔သြားၾကတဲ့ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ဂုဏ္ျပဳတဲ့ဆုေပးပြဲကို ဆန္ဖရန္စစၥကို တကၠ သိုလ္မွာ ျပဳလုပ္သြားပါတယ္။

ဒီဇင္ဘာလ (၁၄)ရက္၊ ေသာၾကာေန႔ ညေန (၅)နာရီခြဲမွာ အခမ္းအနားကို စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီ တကၠသိုလ္ရဲ့ပုံမွန္ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္နဲ႔အတူ တြဲလုပ္တာျဖစ္လို႔ ဘြဲ႔ယူတဲ့ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ လဲ ရာနဲ႔ခ်ီလို႔တက္ၾကသလို ေက်ာင္းသားမိဘေဆြမ်ိဳးေတြလဲ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ၍ တက္ေရာက္အားေပး ၾကပါတယ္။

သက္ေတာ္(၈၀)ေက်ာ္ၿပီျဖစ္တဲ့ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ၾကီးက အိုၾကီးအိုမနဲ႔ ဒီဘြဲ႔ကို ျမန္မာသံဃာ ေတာ္မ်ားကုိယ္စားျပဳ တက္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ မ်က္ေစ့ေအာက္မွာျဖစ္လို႔ ၀မ္း သာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။

လူမ်ိဳးမတူ၊ ဘာသာမတူ၊ ယဥ္ေက်းမွဳမတူတဲ့ သူေတြရဲ့ႏွလုံးသားမွာေတာင္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ မ်ားရဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ကို ၾကင္နာေသာလက္နဲ႔ ဂုဏ္ျပဳထိုက္သူမို႔ ဂုဏ္ျပဳၾက တယ္။ သက္ေတာ္ (၈၀)ေက်ာ္ ဆရာေတာ္ၾကီးက လည္း ဒီေလာကမွ ထြက္ေျမာက္ဖို႔ ဘာ၀နာနဲ႔ ေနရမဲ့အခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္၊လူမ်ိဳးနဲ႔ ဘာသာသာသနာအတြက္ ရတက္မေအးႏိုင္ေသးဘူး။ က် ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြကို မင္းတို႔ေတြ မေပါ့ဆၾကနဲ႔ အစြမ္းအစရွိသေလာက္ တိုင္းျပည္အတြက္ လုပ္ ္ၾက ပါလို႔ တိုက္တြန္းေနသလိုပါ။ လြမ္းစရာ ၾကည္ႏူးေက်နပ္စရာ ျမင္ကြင္းပါပဲ။

သြားေလသူ ေက်ာင္းသားျပည္သူနဲ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားကေတာ့ ဒီပြဲမွာ မိနစ္ (၃၀) ခန္႔ အေမရိကန္ ပရိသတ္ကို မိန္႔ခြန္းေျပာ(ၾသ၀ါဒေပး)သြားတဲ့ ဆရာေတာ့္အသံကို ၾကားႏိုင္ခြင့္ မရွိရွာေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာသံဃာေတာ္မ်ားဘုရား၊ အရွင္ဘုရား တို႔ကိုယ္စား ဂုဏ္ျပဳတဲ့ဘြဲ႔ကို တပည့္ေတာ္ ယူေနပါ တယ္တဲ့ . . . ။

တိဘက္ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဒလိုင္းလားမားနဲ႕အျခားကမၻာ့ေခါင္းမ်ားကိုလည္း ဒီတကၠသိုလ္က ဘြဲ႔ေပး ခဲ့ဖူးသည္မို႔ ဒီတခါကမၻာေက်ာ္ေအာင္စြမ္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာရဟန္းမ်ား အတြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဂုဏ္ယူပါ တယ္ ျပည္သူ႔ဘုန္းဘုန္းတို႔ရယ္ . . .

သာဓု သာဓု သာဓု

Read more...

Tuesday, January 8, 2008

ဆူးေလ၊ လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္နဲ႔ ျမိဳ႔ေတာ္ခန္းမ

.

.

အမွတ္တရမ်ားစြာေတြထဲက လြတ္လပ္ေရးကို အမွတ္တရ ကိုယ္စားျပဳထားတဲ့ လြတ္လပ္ေရး ေက်ာက္တိုင္တခု ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကာေညာင္းေသာ္လဲ မေဟာင္းႏိုင္ေသးတဲ့ ဆရာဦးတင္ေမာင္ေအး (ယူအက္စ္အိုင္အက္စ္)ရဲ႕တခု ေသာလက္ရာပါ။ ေခတ္ေပၚမီးေတြနဲ႔ ေတာက္ေျပာင္မွဳမရွိေသာ္ လည္း သူ႔အဆင္း သူ႔အလင္းနဲ႔ေတာ့ လွေနစျမဲ ပဲလို႔ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။
.
ေနာက္ခံမွာ ပါတဲ့ ဆူးေလေစတီက ဘာသာေရာင္ သာသနာေရာင္ကို ထြန္းလင္းေျပာင္ေစတဲ့ သေကၤတတခု လိုျဖစ္ျပီး ဒီေက်ာက္တိုင္က က်ေနာ္တို႔ျမန္မာေတြ တခါက အဂၤလိပ္နဲ႔ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ တိုင္း ျပည္အတြက္ လြတ္လပ္ေရးကို အရယူႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ မ်က္ ေမွာက္ယုံၾကည္မွဳမ်ားအတြက္ သက္ေသပါ။
.
ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမကလည္း ျမန္မာျပည္ရဲ႕သမိုင္းကို တစိတ္တပိုင္းေျပာေနတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ လည္း ျမန္မာ့ဗိသုကာ ဆရာဆိုင္ ရဲ႕ယဥ္ေက်းမွဳ အႏုလက္ရာမ်ားကို ေဖာ္ညႊန္း ျပေနသေယာင္ ရွိေနပါတယ္။ မၾကာခင္က ျပီးခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ဟာ တိုင္းျပည္ အတြက္ တကယ္ လြတ္လပ္ ၿပီလား၊ မလြတ္လပ္ေသးဘူးလား ဆိုတာကိုလဲ ျပန္လည္သုံးသပ္ၿပီး လုပ္သင့္တာေတြကို လုပ္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ေတြ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုႏု နဲ႕ကိုဗဟိန္း တို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ လမိုင္းကပ္ဖို႔ လိုၿပီ ထင္ပါတယ္။
.
ဒီအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီးေတာ့ပဲ ဒီဓာတ္ပုံေလးကို ဆရာ တင္ေမာင္ေအးထံက ေတာင္းခံ၍ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ျမန္မာျပည္သူ အေပါင္း အလုခံထားရတဲ့ မိဘေမြးရာပါ လူ႔အခြင့္ေရး၊ တရားမွ်တေရး၊ လူသားတ ဦးမွာ ရွိသင့္တဲ့ လြတ္လပ္ေရး ဆိုတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ ေတြကို လုယူသြား သူမ်ားထံမွ ကိုယ့္သမိုင္းကို ကိုယ္တိုင္ပဲ အေကာင္းဆုံး ေရးၿပီး ျပန္လည္ရယူႏိုင္ပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳ လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ . . .
.

Read more...

ဆရာတင္မိုး အမွတ္တရ

.
.
ေလယာဥ္ထြက္ ဖို႔ ေစာေသးတယ္။ ေကာ္ဖီတခြက္နဲ႔ ေလဆိပ္ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ က်ေနာ္ အခ်ိန္ျဖဳန္း ေနမိတယ္။ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ခရီးသည္ေတြ ဥဒဟို လွဳပ္ရွားသြားလာေနတယ္။ ထို႔အတူ က်ေနာ့္ရဲ့ အေတြးျမင္ကြင္းထဲမွာလဲ ဒီေနရာေရာက္လာတိုင္း အ တိတ္ရဲ့ အရိပ္အခ်ိဳ႕က ထင္ဟပ္လာ တတ္ျပန္တယ္ . . . ။

“ ဂရင္းကဒ္ ေရာက္လာရင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခရီးသြားလို႔ရၿပီ . . . အဟြတ္ . . . အဟြတ္ . . . အဟြတ္ ”
“ ဂရင္းကဒ္ နဲ႔ ေလွ်ာက္ရင္ ခရီးသြားခြင္ ့လက္မွတ္က ၂-ႏွစ္ေတာင္ရေတာ့ ျပည္ပမွာ ၾကာၾကာ ေနလို႔ လဲရတယ္”

က်ေနာ့္ရဲ့ ဂရင္းကဒ္ကို အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ၾကည့္ရင္း ဂရင္းကဒ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ၊ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ေတြကို ဆ ရာတင္မိုးက ဖြင့္ဟေနတယ္။ လက္ထဲက စီးကရက္က အေငြ႕တလူလူ တက္ေနတယ္။

ဂရင္းကဒ္ကို ၾကည့္ေနတဲ့အၾကည့္ မခြာဘဲ ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကို ဆရာက ေကာက္ကိုင္ ၿပီး တေျဖးေျဖးေသာက္ ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားဆက္လာျပန္တယ္။

“ ဂရင္းကဒ္ရ လို႔ ဂ်ပန္သြားျဖစ္ရင္ ဟိုမွာ ၾကာၾကာေနမယ္။ ဂ်ပန္မွ တဆင့္ ယိုးဒယား သြားမယ္။ ခ်င္းမိုင္မွာ ေနမယ္။ အဲဒီ ကၿပီးေတာ့ မဲေဆာက္ဖက္ ဆင္းမယ္။ ကေလးေက်ာင္းေတြ မွာ ကေလး ေတြကို ျမန္မာစာ သင္ေပးမယ္။ ျမန္မာအစားအစာ နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ ယိုးဒယားအစာေတြ ကို စားမယ္။ ပ်င္းလို႔ ျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းတဲ့အခါ မဲေဆာက္တံတားထိပ္ သြားထိုင္ၿပီး ျမ၀တီ ၿမိဳ႕ကို လွမ္းၾကည့္ မယ္။ ဒီလိုသာ ေနရမယ္ဆိုရင္ ယိုးဒယားမွာ အနည္းဆုံး သုံးႏွစ္ေလာက္ေနႏိုင္မယ္ထင္တယ္။ ”

“ ဟား ဟား ဟား . . . ဆရာၾကီးရာ ျဖစ္ပါ့မလား ”

က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာက အေၾကာင္းသိခ်င္းေတြ မဟုတ္လား။ ဆရာ ေျပာေျပာေနတဲ့ ဒါမ်ိဳး အေျပာ ေတြက က်ေနာ့္အဖို႔မွာ ရိုးေနၿပီ ျဖစ္လို႔ ဟာသေႏွာတဲ့ သေဘာနဲ႔ က်ယ္ေလာင္စြာပဲ က်ေနာ္ရယ္ လိုက္မိတယ္။ ဆရာက က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္။

ဆရာက ကဗ်ာဆရာမို႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္ေတြးၿပီး ကာရန္ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြနဲ႔ ဘ၀ကို ခ်ိဳၿမိန္စြာ ျမင္တတ္ ေတြးတတ္ ပုံေဖာ္တတ္ ေလ့ရွိတယ္။ ေနရာတခုကို မေရာက္ဘူးေသးေသာ္လဲ စိတ္ကူးနဲ႔ပုံေဖာ္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနၾကည့္ေလ့ရွိပုံရတယ္။ တကယ္ လက္ေတြ႔၀ယ္ ေနရာတခုမွာ ဆရာ ၾကာၾကာ မေနႏိုင္မွန္း က်ေနာ္တို႔ေတြအားလုံး သိတယ္။

မိုးမိုးႏွင္းတို႔ မိသားစုေလးထံမွာ ေနတာ နည္းနည္းၾကာသြားၿပီဆိုရင္ ကာလီဖိုးနီးယားက သမီးခ်ိဳ သင္း တို႔ထံ ဆရာ ျပန္လာ ခ်င္ၿပီ။ ကာလီဖိုးနီးယားမွာ ၾကာသြားျပီဆိုရင္ ဆရာက အင္ဒီယားနားနဲ႔ နယူးေယာက္ဖက္ ကို ေျခဦးလွည့္ခ်င္ျပန္ျပီ။ ထိုမွတ ဖန္ ဂ်ပန္၊ ယိုးဒယားကို သြားဦးမယ္ေလ။ တခါတရံ ကိုေမာင္ရစ္၊ ကိုထိန္လင္း၊ ကိုေက်ာ္ေအာင္လြင္တို႔ နဲ႔ ၀ို္င္းဖြဲ႔ၿပီး စီဒီေတြထုတ္၊ အသံ ေတြလႊင့္၊ စာေတြေရးရင္း ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕မွာ တလ ကိုးသီတင္း ေနတတ္ေသးတယ္။

ကဗ်ာကို ကာရန္၊ ပုံစံ၊ အသံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အေျပာင္းအလဲေလးေတြ ေရးဖြဲ႔တတ္သလို ဘ၀ခရီးက ိုလည္း အစဥ္မၿငီးရေအာင္ တေနရာၿပီးတေနရာ ေပ်ာ္စရာျဖစ္ေအာင္ ဆရာက ေျပာင္းလဲေန တတ္ျပန္ပါတယ္။ အကယ္၍ ဆရာ ေပၚမလာခဲ့ဘူးဆိုရင္ လဲ ဆရာ့တပည့္ေတြက ဆရာ့ကို “ဆရာ က်ေနာ္တို႔ဆီ လာလည္ပါအုံး”လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။

ဂရင္းကဒ္ ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ခရီးသြားလက္မွတ္ကို ဆရာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတာ ခုနစ္လေလာက္ ၾကာ သြားတယ္။ ခရီးသြားတဲ့ လက္မွတ္ အိမ္သို႔ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ အသိုင္းအ၀န္း ေလးထဲက ဆရာ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါၿပီ။ အျပာႏုေရာင္ ခရီးသြားလက္မွတ္ စာအုပ္ေလးဟာ ဆရာ ေနာက္ဆုံးေနသြားခဲ့တဲ့ ေလာစ့္အိန္ဂ်လိစ္ၿမိဳ႕က အိမ္မွာ ဆရာ့နဲ႔အတူ ခရီးသြားဖို႔ရာ ေစာင့္ၾကိဳ ေနဆဲပင္ ျဖစ္ပါတယ္ . . . ။
အခုတေလာ ခရီးသြားရတာမ်ားေတာ့ ေလဆိပ္ကို မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ ဟိုစဥ္ကဆို ဆရာနဲ႔က်ေနာ္ ခရီးအတူတူ သြားတတ္တယ္။ က်ေနာ္ တဦးတည္း သြားတဲ့အခါေတြမွာ ဆရာက လိုက္ပို႔တတ္သလို ဆရာတဦးတည္း သြားတဲ့အခါမ်ား မွာလည္း က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာ့တပည့္၊ မိသားစု ၀င္ေတြက လိုက္ပို႔တတ္စၿမဲမို႔ ဒီေလဆိပ္ကို ျဖတ္ေနၾကပါပဲ။

အခုေတာ့ က်ေနာ္ တေယာက္တည္းပါ။ ေနရာေဟာင္းမွာ တေယာက္တည္း ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ အရိပ္ေတြက အတိတ္တ ေစၦပမာ ျပန္ေပၚလာတယ္။ ထြက္ခြာရန္ အခ်ိန္နီးၿပီမို႔ ေလယာဥ္ေပၚသို႔ က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ဆရာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေတြး အျမင္တို႔ကား မေပ်ာက္တတ္ခ်င္ေသး။ ဆရာေျပာျပဖူးတဲ့ သူ႔ဘ၀အပိုင္းအစေတြ တခုၿပီးတခု ၀င္ေရာက္လာျပန္တယ္။

“ ပုံစံ”

အင္းစိန္ေထာင္ထဲသို႔ ၀င္ေရာက္လာသူအားလုံး ပုံစံဆိုတဲ့အသံကို ေထာင္အ၀က အရာရွိ ေပါက္စက ေအာ္လိုက္တာနဲ႔အား လုံး ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ဆရာတင္မိုးလည္း ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ ေရာထိုင္လိုက္တယ္။

ခဏအၾကာ အေဖနာမည္နဲ႔တြဲၿပီး တဦးခ်င္းနာမည္ကို ေခၚတယ္။ အုပ္စုခြဲေပးတယ္။ ဆရာ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ “ဘဂ်မ္း” “ အဖ . . . ” လို႔ ေခၚလိုက္ေတာ့ “ ဒီသူငယ္ကြာ . . . မယဥ္ ေက်းလိုက္တာ၊ လူၾကီးကို ဦးေလး ဘာေလး တပ္ေခၚတာ မဟုတ္ဘူး ” လို႔ ေတြးမိၿပီး ဆရာ ့ စိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာက္ေလးျဖစ္သြားတယ္။

“ ၾကီးမွမိုက္တဲ့ ၾကီးမိုက္ၾကီး . . . ဒီဘက္ကိုလာ ”

ထိုလူငယ္က အသံမာမာနဲ႔ ေအာ္ေခၚလိုက္ေတာ့ ဆရာလည္း သူ႔အနားကျဖတ္ၿပီး အတြင္းဘက္ကို ၀င္လိုက္ရတယ္။ ျဖတ္ သြားစဥ္မွာ “ဆရာ . . . ဒါေလးေတြ ယူသြား၊ က်ေနာ့္နာမည္ . . . ပါ၊ ေနာက္လိုရင္လဲ ေျပာပါ။ ဒါေတြက ေထာင္ထဲမွာ မရွိ မျဖစ္ လိုအပ္တယ္၊ အလုပ္ သေဘာ အရ ျဖစ္လို႔ ေအာ္ရတာ က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါဆရာ။ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ဆရာ” တဲ့။

ဆရာလည္း အရာရွိေပါက္စ လူငယ္က လက္သိပ္ထိုးေပးလိုက္တဲ့ ေဆးလိပ္နဲ႔ ဆပ္ျပာခဲေတြကို ၾကည့္ရင္း အံ့ၾသေနတယ္။ ဒီလူငယ္ဟာ ဆရာ့တပည့့္ျဖစ္ဖူးခဲ့ေၾကာင္း ေနာင္ေတာ့မွ သိရတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ဆရာဆင္းရဲမွာ ေၾကာက္လို႔ ေထာင္က် သူေတြအတြက္ အသုံး၀င္တဲ့ ေဆးလိပ္ နဲ႔ဆပ္ျပာကို ဆရာတဦးတည္းကိုသာပဲ တိတ္တဆိတ္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အဆိုးထဲက အေကာင္းေလးေတြ ျမင္ရလို႔ ဆရာတင္မိုး အားတက္သြားတယ္။ ခဏပါပဲ၊ ေထာင္ ထဲမွာ ေနရမဲ့အေရးေတြးၿပီး ဆရာက မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္ေနတယ္။ ေႏွးေကြးတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ သူေနရမဲ့အေဆာင္ဘက္ဆီ ေလွ်ာက္လွမ္းေနစဥ္မွာ . . .

“ ေ၀း . . . တို႔ဆရာၾကီး လာၿပီေဟ့ ”

သံၿပိဳင္ၾကိဳဆိုတဲ့အသံ ထြက္ေပၚလာလို႔ ၾကည့္လိုက္ရာ ဆရာနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ စာအုပ္ထုတ္ေ၀သူ သူေဌး ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားလူ ငယ္ေတြျဖစ္ေနတယ္။ အံ့ၾသ၀မ္းသာ အခုမွပဲ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ ဆရာ တင္မိုးလည္း ျပဳံးႏိုင္ေတာ့တယ္။

“ ဆရာ . . . ဘာမွမပူနဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔ စားသလိုစား၊ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ ”

အစိုးရဌာနက ခိုးထုတ္လာတဲ့ စကၠဴနဲ႔ဖလင္ စတဲ့ပစၥည္းေတြကို လက္ခံ၀ယ္ယူမွဳနဲ႔ အဖမ္းခံရလို႔ ယာယီေထာင္က်ေနၾကတဲ့ သူေဌးအုပ္စုျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ဘဲကင္၊ ေဟာ္တယ္ အစားအစာ၊ ရွန္ပိန္၊ ၀စ္စကီ၊ ငါးသုံးလုံး၊ မာဘိုလို စတဲ့ ဇိမ္ခံတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေထာင္က် ေနတဲ့သူေဌးေတြ ဆရာ့ကို ေကာင္းေကာင္းျပဳစုၾကတယ္။ ဆရာ ေသာက္ေနတဲ့ဖက္ၾကမ္းေဆးလိပ္ အစား စီးကရက္ကို သူတို႔က ေသာက္ခိုင္းတယ္။ ေထာင္စာေတြအစား ေဟာ္တယ္စာေတြ ဆရာ့ကို စားခိုင္းတယ္။ ေထာင္မွဴးကို ေရမ်ားမ်ား ေလာင္းထားေတာ့လည္း (ပိုက္ဆံေပးတာ) ေထာင္ထဲမွာ သူေဌးလို ေနလို႔ရတယ္။
မၾကာမီမွာ ေနာက္ပိုင္းက သူတို႔မိသားစုေတြက ေငြနဲ႔အလိုက္ေကာင္းလို႔ သူေဌးေတြ ေထာင္က ထြက္သြားၾကတယ္။ ဆရာ တင္မိုးကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ေထာင္ထဲမွာ က်န္ရစ္ ခဲ့တုန္းပါ။ ေနသားက်လာၿပီျဖစ္လို႔ ဆရာ့အေနထားက ယခင္ ကေလာက္ ေထာင္နဲ႔ မစိမ္းေတာ့။ ေန႔စဥ္ ေထာင္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ဆရာ တပူးတြဲတြဲျဖစ္ေနတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာ့ကို ေရခ်ိဳးေပးတယ္။ အ၀တ္လဲေပးတယ္။ မေကာင္းေသာ္လဲ အဆင္ အေျပဆုံးျဖစ္ေအာင္ ဆရာ့ အတြက္ အစားအေသာက္ကို ဖန္တီးေပးရွာတယ္။ သူတို႔ေတြရတဲ့ ေထာင္၀င္စာေတြထဲက ဆရာ့ကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေကၽြးၾကတယ္။ ဆရာကလဲ သူရတဲ့ ေထာင္၀င္စာ ကို ကေလးေတြလက္လဲ အပ္လိုက္တာ မ်ားပါတယ္။

တခ်ိဳ႕အရာရွိၾကီးေတြ ေထာင္ထဲေရာက္တဲ့အခါ သူတို႔ ေထာင္၀င္စာထဲက အျခားလူေတြကို ခြဲဖဲ့ေ၀ ငွ ေကၽြးရ ေပးရမွာစိုးရိမ္ လို႔ မျမင္ကြယ္ရာမွာ တေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ေလးသြားၿပီး စားေနတတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆရာကေတာ့ ေ၀ႆႏၱရာ လက္သစ္တဦးလို အတြယ္အတာမရွိဘဲ အတူတူစားဖို႔ စီစဥ္ဖို႔ကို ေက်ာင္းသားေလးေတြထံလႊဲၿပီး တာ၀န္ေပးလိုက္ပါတယ္။

အထက္တန္းေက်ာင္း မၿပီးေသးတဲ့ ၈-တန္း၊ ၉-တန္း၊ ၁၀-တန္းအရြယ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ ေတြကို ေထာင္ထဲမွာပဲ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ နဲ႔ ပညာသင္ေပးဖို႔ ဆရာက စီစဥ္ တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား ပညာတတ္ေတြ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔ ကိုအထက္တန္း ပညာေတြ ကူညီသင္ၾကားေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေထာင္ထြက္တဲ့အခါ ပညာေရးကို ဆက္လက္ လိုက္ စားခဲ့လို႔ ၁၀-တန္းေအာင္သြားတဲ့ ေထာင္ထြက္လူငယ္ေတြ မနည္းေတာ့ပါ။

ေထာင္ထဲမွာ ဆရာတင္မုိးနဲ႔ တြဲတဲ့လူေတြဟာ အလႊာအသီးသီးကပါ။ ဆရာက ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အမ်ားဆုံး တြဲျဖစ္တယ္။

“ ဆရာၾကီးက ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တပူးတြဲတြဲနဲ႔ ဘာေတြလုပ္ဖို႔ ၾကံစည္ေနတာလဲ ဆရာရဲ့ ”

ေထာင္အရာရွိၾကီးတဦးက ဆရာ့ကို ေမးလာတယ္။

“ ထူးထူးျခားျခား လုပ္ဖို႔ေတာ့ မရွိပါဘူး၊ ေထာင္ထဲေရာက္တုန္းမွာ နရသိန္ မဂၢဇင္းထုတ္မလားလို႔ စဥ္းစားေနတာဗ် ”

ဆရာက ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ေလး ေျဖလိုက္လို႔ အဲဒီ အရာရွိၾကီးက ေၾကာက္လန္႔စြာ ေတာင္းပန္ လာတယ္။

“ မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာၾကီးရယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြ အလုပ္ျပဳတ္ကုန္ပါအုံးမယ္ ”

ဆရာတင္မိုး ကြယ္လြန္သြားေသာ္လဲ ဆရာေျပာျပသြားတဲ့ ဘ၀အစိတ္အပိုင္းေလးေတြက က်ေနာ့္ ထံမွာ ရွင္သန္ေနဆဲပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေျပာသြားတဲ့ ေထာင္တြင္း ဇာတ္လမ္းသည္ ပင္ ေျပာျပ စရာမ်ားစြာအျဖစ္ ရွိေနပါေသးတယ္။

ေထာင္တြင္းမွာ ဆရာ့အတြက္ ဖတ္စရာ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ စာေဆာင္၊ မဂၢဇင္း စတာေတြ ဘာ မွ်မရႏိုင္ဘူး။ ဖတ္စရာလဲ မရွိ၊ ေရးစရာ စာရြက္ကလဲ နတိၳမို႔ ပ်င္းပ်င္း ရွိတာနဲ႔ ေထာင္အခန္း နံရံဖက္ကို လွည့္ၿပီး ေရွးက ေထာင္က်ဖူးသူေတြ ေရးသြား တဲ့ နံရံေပၚက စာတန္းေလးေတြကို အပ်င္းေျပ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရာ . . .

ေဆးလိပ္လည္း တို
ေနလည္း ညိဳၿပီ
ငါ့ကို ျပန္ပို႔ၾကပါေလ . . . ။

ယခင္ ေထာင္က်ခဲ့သူက အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့အလြမ္းကို ဆရာ့ကဗ်ာနဲ႔ ေျဖသိမ့္ခဲ့ပုံရတယ္။ အဲသည္ လူ က ေထာင္ထဲမွာ ပ်င္းေန ရွာတဲ့ဆရာ့ကို ဆရာေရးခဲ့တဲ့ ဧည့္သည္ၾကီးကဗ်ာနဲ႔ ေျဖသိမ့္သြားတယ္။ ဆရာကိုယ္တိုင္ မ်က္လုံးျပဴးသြားရတယ္။
ဒါ့အျပင္ ေထာင္တြင္းက ေဗဒင္ဆရာက ဆရာတင္မိုးရဲ့ အနာဂတ္ကို နိမိတ္ ဖတ္လိုက္ေသးတယ္။ ဆရာ့ ကို ေဗဒင္ေဟာသူ က ေထာင္က်လာတဲ့ ရဟန္းတပါးျဖစ္ပါတယ္။

“ ဆရာက ေထာင္ကထြက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေနာက္ထပ္ေထာင္က်ကိန္း ရွိေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပူပန္စရာ သိပ္မရွိပါဘူး။ ဆရာ လက္မတင္ေလး လြတ္ေျမာက္သြားမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာဟာ မိသားစု နဲ႔ အေ၀းၾကီးမွာ ေနရမယ္။ ”

ဆရာတင္မုိးက ေဗဒင္ကို မယုံၾကည္တတ္သူဆိုေတာ့ ဘာတခြန္းမွ် ၀င္မေမးဘူး၊ နားေထာင္ ေနတယ္။

“ ဆရာ့အေနနဲ႔ ဆုတံဆိပ္ေတြ ရကိန္းရွိတယ္။ ပိုက္ဆံလာဘ္လာဘေတြ ၀င္မယ္။ ၀င္မယ့္ေငြက ျမန္မာေငြ မဟုတ္ဘူး ဆရာ၊ ႏိုင္ငံျခားေငြေတြ ၀င္မွာ။ ”

ေထာင္တြင္းက ေဗဒင္ဆရာက သူသိျမင္သမွ် အတိအက် ေဟာဆိုေနေပမဲ့ ဆရာကေတာ့ အင္းမ လုပ္ အဲမလုပ္နဲ႔ လက္ခံ ပုံမရဘူး။ ၀င္မယ့္ပိုက္ဆံက ႏိုင္ငံျခားေငြဆိုေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ ယုံဖို႔ ေ၀း သြားတာေပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ထြက္ခြာၿပီး ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနဖို႔ကိစၥကို ဆရာ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားျဖစ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ စာဆိုက၀ိ ပညာရွိၾကီး မဟုတ္လား။

ဒီအေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို ေျပာျပခ်ိန္မွာ ဒီေဗဒင္ဆရာရဲ့ ေဟာေျပာခ်က္ေတြ မွန္တဲ့အေၾကာင္း ဆရာက ေထာက္ခံေျပာဆို လာတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဆရာက မယုံေသာ္လဲ ဆရာ့ဘ၀ျဖစ္စဥ္ တခ်ိဳ႕နဲ႔ လုံး၀ကို တိုက္ဆိုင္ေနပါတယ္။

ဆရာတင္မုိးဟာ ေဗဒင္ကို မယုံသလို ဓာတ္ေတြ နတ္ေတြ ဥဳံဖြေတြ ယၾတာေတြကိုလည္း ယုံေလ့ မရွိပါဘူး။ ဆရာ ေထာင္ က်ခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚက နာမည္ၾကီးဘုရားေတြရဲ့ ေဂါပက တခ်ိဳ႕ေငြစားမွဳနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ ဘုရားလူၾကီးမ်ားအေၾကာင္းကို အေၾကာင္းသိ ေထာင္က်ေနသူမ်ားေျပာလို႔ ဆရာလည္း သိခဲ့ရတယ္။

ေထာင္ထဲမွာ အသက္ၾကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဘုရား၀တ္ျပဳဖို႔ အခြင့္ေပးတယ္။ ဘုရားနဲ႔ ဘာနဲ႔ သီးသန္႔ လုပ္ေပးထားတယ္။ ဘုရား ၀တ္ျပဳမလားလို႔ ဆရာတင္မိုး တေယာက္ အနားကို သြားၾကည့္တယ္။ ဆီမန္း မန္းလိုက္၊ အဓိဌာန္၀င္လိုက္၊ ယၾတာေခ်လိုက္ နဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနတဲ့ ဘုရားလူၾကီးေတြနဲ႔ ျပည့္ ေနတာမို႔ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ခဲ့တယ္ ေျပာတယ္။

ဆရာက ခုတုံးလုပ္တာဆို ဘာကိုမွမၾကိဳက္ဘူး။ ကုသိုလ္ရခ်င္ရင္ ရိုးရိုးေလး ကုသိုလ္ရေအာင္လုပ္၊ တခုခုကို ေမွ်ာ္ကိုးလို႔ ကုသိုလ္ျပဳတာမ်ိဳး ကို ဆရာ လက္မခံဘူး။ ကိုယ္ေထာင္ကလြတ္ခ်င္လို႔ ဘုရားၾကည္ညိဳတာမ်ိဳး၊ ဘုရားကို ခုတုံးလုပ္တာမ်ိဳး ေတြ႔ရင္ ဆရာက ေ၀းေ၀းကေရွာင္တယ္။ အခ ုလည္း ဘုရားလူၾကီး ေတြ ဘုရားေရွ႕မွာ အျဖစ္သည္းျပေနတာကို အျမင္ကပ္ ပုံရတယ္။ ဆရာနဲ႔ သက္တူ ရြယ္တူေလာက္ လူၾကီးေတြပဲ။ အေ၀းမွာပဲ ဆရာ ေနလိုက္ေတာ့တယ္။

မၾကာပါဘူး၊ လြတ္ရက္မွာ မလြတ္တဲ့အတြက္ ဘုရားလူၾကီးေတြ ဘုရားကို ေဒါကန္၊ ရန္ေတြ႔ ေနၾက တယ္။ ဒီေလာက္ ဘုရား တရား ေန႔စဥ္မွန္မွန္ လုပ္တာေတာင္ ေထာင္ကမလြတ္ရ ေကာင္း လား ေပါ့ေလ။ စိပ္ေနတဲ့ ပုတီးေတြလႊင့္ပစ္၊ ထိုင္ငိုသူကငို နဲ႔ သူတို႔အားထုတ္ထားတဲ့ တရားေတြ ဘယ္ ဆီ ေပ်ာက္ကုန္တယ္ မသိဘူးတဲ့။

“ ရန္ျဖစ္လို႔ ဆရာေရ . . . မနည္းကို ဆြဲလိုက္ရတယ္ ”

ေထာင္က် တပည့္တဦးက ဆရာ့ကို ေျပာလာလို႔ ဆရာက ျပန္ေမးလိုက္တယ္။

“ ဘယ္သူေတြ ရန္ျဖစ္တာလဲဗ် ”

“ မေျပာခ်င္ပါဘူးဆရာရယ္၊ ဘုရားလူၾကီးေတြေပါ့ဗ်ာ၊ အဘိဓမၼာ ေဆြးေႏြးရင္း ထ ရန္ျဖစ္ၾကတာ ဆရာ”
ဆရာ ေထာင္က်စဥ္က ရဟန္းေတာ္ေတြလဲ ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနတယ္။ ဆရာတင္မိုးက ေထာင္က် ရဟန္းေတြကို အလြန္အ မင္း ၾကည္ညိဳတယ္။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနလို႔ရေပမဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမ ေတြအတြက္ အနစ္နာခံလို႔တဲ့။ ငယ္စဥ္က ပါဠိစာ ေပကို ရြာေက်ာင္းမွာ သင္ယူခဲ့သူဆိုေတာ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ ဆုံတဲ့အခါ စာေပ၀ိုင္းျဖစ္ၿပီး အဖြဲ႔က်သြားေလ့ရွိတယ္။

မဂၢင္ေက်ာင္းဆရာေတာ္၊ ေမဒိနီဆရာေတာ္တို႔ေတြလဲ ဆရာတင္မိုးနဲ႔အတူ ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနတယ္။ ဆရာက စာသိပ္ေတာ္တဲ့ ေမဒိနီဆရာေတာ္နဲ႔ သိပ္ရင္းႏွီးတယ္။ ေမဒိနီ ဆရာေတာ္ ၾကီးကလည္း ဦးတင္မိုးကို အထူးဂရုစိုက္တယ္။ ဆရာတင္မိုးကို ေရခ်ိဳးေပးဖို႔နဲ႔ ထမင္း ကို ဂရုတ စိုက္ ေကၽြးဖို႔ လူငယ္ေလးေတြ ကို ဆရာေတာ္က ႏွိဳးေဆာ္ တိုက္တြန္းေပးတတ္တယ္။

“ ျမတ္ဘုရားနဲ႔ တရားသံဃာ၊ တဂိုဏ္းထားတဲ့၊ အာစရိယ ဆရာ ”

“ ကဲ ကဲ ကဲ ဘုန္းေပးလိုက္ဦးမယ္ ”

ဒီအသံက စစ္တုရင္ ကစားတဲ့ ေနရာက ထြက္လာတဲ့အသံ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာတင္မိုးက အနားမွာ ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ ေမဒိနီ ဆရာေတာ္ က ကစားေနရင္း နဲ႔ အေကာင္ေလး တေကာင္ကို စား ေတာ့မယ္ဆိုရင္ လကၤာေလးတပုဒ္ကို အျမဲဆိုၿပီး သူ႔ကို စစ္တုရင္ သင္ေပးတဲ့ဆရာ ကို ဂါရ၀ျပဳ တယ္။ ဘုန္းေပးတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား အသုံးအႏွဳံးကို စားတဲ့ေနရာမွာ သုံးပါတယ္။

ဆရာေတာ္က က်ားဘၿငိမ္းထံမွာ က်ားနဲ႔ စစ္တုရင္ပညာေတြ လက္ထပ္သင္ခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ့ စစ္တုရင္ ပညာ ဘယ္ ေလာက္ေတာ္သလဲဆို ျမန္မာ့ခ်န္ပီယံအဆင့္ေလာက္နဲ႔ စစ္တုရင္ကစားမွ လက္ညီတယ္ လို႔ ဆရာတင္မိုးေျပာတယ္။

“ လူၾကီးမင္း စီးနင္းလိုက္ပါလာတဲ့ ေလယာဥ္ၾကီးဟာ မၾကာခင္ ဒင္းဗားေလဆိပ္ကို ဆိုက္ေရာက္ ပါေတာ့မယ္ . . . ”

ေလယာဥ္မယ္ရဲ့ ေၾကညာသံ ထြက္ေပၚလာတယ္။ မၾကာမီ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးဟာ တကၽြီကၽြီနဲ႔ ေျပး လမ္းေပၚမွာ ေျပးလႊားေန ပါၿပီ။ တလမ္းလုံး က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ရစ္၀ဲေနေသာ ဆရာ တင္မိုးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေတြးစတို႔ ရပ္တန္႔သြားတယ္။

အဆီအေငၚမတည့္ ေပၚလာတတ္တဲ့ ဆရာတင္မိုး အေၾကာင္းေတြက မ်ားစြာပါပဲ။ ဆရာ ကလည္း ဗဟုသုတ ဟင္းေလးအိုး ၾကီးဆိုေတာ့ စပ္မိလာတဲ့ကိစၥတိုင္းမွာ အေၾကာင္းအရာက မရွားဘူး၊ ဆရာ ေျပာျပေလ့ရွိေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မွတ္ မိေနပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ဆရာ့ကို Google ၾကီးလို႔ေတာင္ တင္စားလိုက္ေသးတယ္။

ဆရာ ျမတ္ႏိုးတဲ့ ပုထိုးေစတီနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကိုလည္းေကာင္း
ဆရာ လြမ္းတဲ့ အညာလမ္းနဲ႔ တမာတန္းကိုလည္းေကာင္း
ဆရာ ခ်စ္အပ္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့အေမြ စာေပကို္လည္းေကာင္း
ဆရာ က်င့္အပ္တဲ့ အက်င့္ျမတ္သိကၡာ ဘာ၀နာကိုလည္းေကာင္း
ဆရာ ရပ္တည္တဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ့ပါတီ ဒီမိုကေရစီကိုလည္းေကာင္း
သမိုင္းေၾကာင္းတေကြ႔မွာ မေမ့ႏိုင္စရာ ဘ၀မွတ္တမ္းေတြပါ ဆရာ . . . ။

တကၠသိုလ္၊ ေကာ္ဖီ္၊ လဘက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ ေလဆိပ္၊ သည္ေနရာေဟာင္းေတြ ေရာက္တိုင္း လြယ္ အိတ္တလုံးနဲ႔ ဆရာ့ပုံရိပ္ ေတြ ထင္ေနဆဲပါ ဆရာ။ ဆရာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ လြမ္းေတးေတြ သီလို႔ မဆုံးႏိုင္ေသးပါ ဆရာ။

ျမန္မာျပည္နဲ႔ ျမန္မာစာေပကို အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ဆရာေရ . . . စိတ္ခ်စြာနဲ႔ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ဘ၀သစ္ တခုဆီ ခရီးဆက္ပါ ဆရာ။ ဆရာ ေခါင္းခ်ခ်င္တဲ့ ျမန္မာျပည္ မွာ ဒီမိုကေရစီ ရၿပီးရင္္ ဆရာ့ အရိုးျပာကို သယ္ေဆာင္သြားမွာပါ ဆရာရယ္ . . . ။

ကိုသက္

( ၂၀၀၈-ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ တြင္ ဆရာတင္မိုး ကြယ္လြန္ျခင္း တႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ ေဖာ္ျပပါ သည္။ )

Read more...

လုပ္ႏိုင္ပါေပ့ဗ်ာ

.
.
ဆရာေတာ္တပါး မၾကာမီက အေမရိက ေရာက္လာတယ္။ စကားစပ္မိရာက ဆရာေတာ္က ျမန္မာ ျပည္က လက္ရွိအေျခအေနေလးေတြ ေျပာျပလာတယ္။ နားေထာင္ရင္း မခံခ်င္ျဖစ္လာတယ္။ ရတ နာသုံးပါးဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕က်က္သေရေဆာင္ အမြန္အျမတ္ကိုေတာင္ ေစာ္ကားေနလို႔ပါ ။

ဆရာေတာ္ဘုရားက အညာဇာတိျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔ဆိုတာ မႏၱေလးဘူတာကေန ရန္ကုန္ လာဖို႔ကို မီးရထား စီးရပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အစစ္အေဆး အေမးအျမန္းေတြက တယ္မ်ား ဆိုပဲ။ ရန္ကုန္မီးရထားဘူတာကို ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ေျပာေျပာေနတဲ့ တာ၀န္ရွိသူေတြက အေခါက္ ေခါက္အခါခါ လာစစ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါတင္မဟုတ္ေသးဘူးတဲ့။ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးမွာ သံ ဃာ့ရုံးခန္းႏွစ္ခုထားၿပီး လာသမွ်သံဃာေတာ္ေတြကို ရဟန္းအခ်င္းခ်င္း စစ္ေဆးခိုင္းတယ္ဆိုပဲ ဗ်ာ။ ေလာကရယ္ . . . ဟုတ္ေသးရဲ့လား။

ဘာေၾကာင့္ လာတာလဲ။ ဘယ္သြားမွာလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာမွာလဲ။ ဘယ္မွာတည္းခိုမွာလဲတဲ့ ေမးတဲ့ေမးခြန္း ေတြက စုံလို႔ပါပဲ။ အေျဖမေတာ္ရင္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ရတယ္။ အထိန္းသိမ္း ခံ အဖမ္းခံရတတ္ေၾကာင္းကိုလည္း သိရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ ရွင္ရဟန္းအငယ္ေတြဆို လမ္းတ၀က္ကပဲ ျပန္လႊတ္ၾကပါသတဲ့။

တိုင္းျပည္မွာ နတ္ေနဂိုဏ္းေတာင္ မရွိေတာ့ပါလား။ နတ္ေနဂိုဏ္းမထား၊ မိဘဆရာသမားမွန္း မ သိတတ္တဲ့လူေတြေတာ့ ဇာတ္သိမ္းေကာ လွပါအုံးမလား။ ထင္ေတာ့ မထင္မိပါဘူး။ ကာလ၀ိပါတ္ ေနာက္ပိုးတက္တာ အလြန္ျမန္လြန္းတဲ့ ယေန႔ဒီေခတ္ၾကီးမွာ တဘ၀ဇာတ္ မသိမ္းခင္ သူတို႔ေတြလဲ ၀ဋ္ေကၽြးမ်ားစြာ ကံၾကမၼာက သံသရာအထိ ေစာင့္စရာ လိုမွာမဟုတ္ဘူး။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ဘာသာ သာသနာအေရးကိစၥေတြဟာ မူလပုံမွန္အတိုင္း လည္ပတ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း နအဖကေတာ့ သတင္းေကာင္း ထုတ္လႊင့္ေနတယ္။ အထက္ကဆရာေတာ္ မိန္႕ေတာ္မူတဲ့ သတင္း စကားကိုေထာက္ စာၾကည့္ရင္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ သာသာနာေရးအေျခအေနဟာ ပုံမွန္အေနအထားကို လုံး၀မေရာက္ေသးေၾကာင္း သိသာထင္ရွားပါတယ္။ လူမ်ိဳးနဲ႔တိုင္းျပည္တင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘာ သာ သာသနာကိုပါ အခဲမေၾကဘဲ ဖ်က္လို႔ဖ်က္ဆီး လုပ္ေနၾကပါၿပီ။ ႏွစ္သစ္မွာ မဂၤလာမျဖစ္တဲ့ လူ ညစ္တို႔ရဲ႕ စနစ္ပါပဲဗ်ား . . .

Read more...

သေျပညိဳ

.
.
သူ႔ ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ
ငါ့ ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ။

တို႔ေျပမွာ တို႔ေမ ကမ္းပါတဲ့
သေျပညိဳ ေရႊဘိုပန္းဟာက
လမ္းလ်က္ပါကို။

ဘာမေလွ်ာ့ေလနဲ႔
လာေတာ့မကြဲ႕ ေရႊပဟိုရ္
ေလခ်ိဳက အေသြး။

လင္းၾကက္အေဆာ္
ကြင္းထက္မွာ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ႔
စည္ေတာ္ကို ရည္ေမွ်ာ္မွန္းကာပ
ေရာင္နီမွာ ေအာင္စည္ရြမ္းရေအာင္
သေျပညိဳ ေရႊဘိုပန္းရယ္နဲ႔
လွမ္းၾကစို႔ေလး။ ။

ဆရာ မင္းသု၀ဏ္

ဒီကဗ်ာေလးကို ဇန္န၀ါရီလ (၄)ရက္၊ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလန္ျပည္မွာ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ ေရးခဲ့ပါ တယ္။ ေအာင္နိမိတ္ေတြ ေဆာင္ခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာေရးၿပီး ေနာင္(၁၀)ႏွစ္အၾကာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာဟာ နိမိတ္ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာ တင္မိုးက ေျပာဖူးတယ္။

ဒီကဗ်ာကို ေရးသားခ်ိန္မွာ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေအာင္နိမိတ္ေတြ ထင္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းၾကီး ပိတ္ခ်ိန္မွာ ငယ္ဆရာျဖစ္သူက သူတို႔ရြာေလးရဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း(Church)မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆးေလး လာေနၿပီး စာက်က္ရန္ တိုက္တြန္းလာပါတယ္။ ဆရာရဲ႕ တိုက္တြန္းအားေပးမွဳကို လက္ခံၿပီးေတာ့ အဂၤလန္ျပည္၊ ေတာနယ္က ရြာကေလးတရြာရဲ႕ စာၾကည့္ တိုက္မွာ ေက်ာင္းစာေတြ က်က္ဖတ္ရင္း ဆရာမင္းသု၀ဏ္က ျမန္မာျပည္ကို သတိရပါသတဲ့။

ေၾသာ္ . . . အခုေလာက္ဆို ငါတို႔ျပည္မွာ ငါ့ညီေတာ္၊ ေနာင္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ တို႕ျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အားၾကိဳးမာန္တက္ ၾကိဳးစားေနေလာက္ၿပီ။ ျပည္သူလူထုအားလုံးရဲ႕ဦး ေခါင္းမွာ သေျပညိဳပန္းေတြ ကိုယ္စီပန္ဆင္လို႔ အမိျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပြဲကို မၾကာ ခင္က်င္းပႏိုင္ေတာ့မွာပါလားလို႔ အေတြးေရာက္ခဲ့ရာက သေျပညိဳကဗ်ာကို စပ္ဆိုခဲ့ေၾကာင္း မွတ္ သားခဲ့ဖူးပါတယ္။

ကဲ . . . နိမိတ္ေကာင္းတဲ့ သေျပညိဳေရ . . . တို႔ျမန္မာျပည္ရဲ႕ဒုတိယအၾကိမ္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အားမာန္ေတြအျပည့္၊ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြအျပည့္နဲ႔ ဥဒါန္းသစ္တြင္ေအာင္ နိမိတ္ေကာင္းေတြယူလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ၾကစို႔လားဗ်ာ။

Read more...

ျမန္မာျပည္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ဂ်ပန္ေရာက္ျမန္မာေတြနဲ႕အခုလုိ ဆုေတာင္းေပးခဲ့ၾကတယ္

လာလည္သြားၾကတယ္

About This Blog

  © Free Blogger Templates Blogger Theme II by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP