မေရွာင္သာတဲ့ ဇရာနဲ႔အတူ

.

ၿပီးခဲ့တဲ့အဂၤါေန႔ (၂၀၀၈၊ ၾသဂုတ္လ - ၅) က မေတြ႔တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးေလးၾကီး ဦးတင္ေမာင္ျမင့္ထံ က်ေနာ္ ဖုံး ဆက္ျဖစ္တယ္။ တခါတရံ ေတြ႔ျဖစ္တာကလြဲလို႔ ဦးေလးၾကီးကို မေတြ႔တာ ၾကာခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။ အခါတိုင္းဆိုရင္ ဆရာတင္မိုးနဲ႔ ဦးေလးၾကီးတို႔က တတြဲ တြဲဆိုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အပတ္စဥ္တိုင္း ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း မွာ ကိုယ္ကလည္း အလုပ္မ်ား၊ ဦးေလးၾကီးကလည္း ေႏြရဲ့ေနပူပူေအာက္မွာ အပူကိုေရွာင္ရင္း အိမ္တြင္းမွာ ေန တာမ်ားေတာ့ မဆုံျဖစ္ၾကဘူး။

.

ဖုံးဆက္ရင္း “ဦးေလးၾကီး အားလား”လို႔ ေမးေတာ့ “အားပါတယ္”တဲ့။ “ခဏေန လာေခၚမယ္”ေျပာၿပီး ဖုံးခ်လိုက္ တယ္။ အေတာ္ပဲ ေက်ာင္းကအျပန္မွာ ဦးေလးၾကီးကို က်ေနာ္ ၀င္ေခၚခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ဆီေရာက္ေတာ့ မေတာက္ တေခါက္နဲ႔ ၾကာဇံသုတ္ေလး ထလုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ပဲမွဳန္႔၊ ဆီခ်က္၊ ပုဇြန္ေျခာက္မွဳန္႔၊ သံပုရာသီး စတာေတြက အဆင္သင့္ပဲဆိုေတာ့ ျပဳတ္ၿပီးသားပဲၾကာဇံနဲ႔ သုတ္ေကၽြးဖို႔ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ဒါ့အျပင္ လဖက္ရည္တခြက္ ေဖ်ာ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ဒီေနာက္မွာ အဖန္အၾကမ္း တခြက္လည္း ပါတာေပါ့ေလ။

.

စားရင္းနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ရင္း “ဆရာၾကီး ဆုံးသြားတာ ေစာတယ္ဗ်ာ”တဲ့ ဆရာတင္မိုး အေၾကာင္းကို ေျပာေသးတယ္။ သြားေလသူက ဘယ္ဘ၀ေရာက္မယ္ဆိုတာ မသိႏိုင္ေပမဲ့လည္း က်န္ရစ္သူတို႔ ကေတာ့ လြမ္းေနဆဲပါလားဗ်ာ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ထြက္သြားသူက သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေပမဲ့ က်န္ရစ္သူမ်ားအေနနဲ႔ အထီးက်န္တဲ့ေ၀ဒနာကို ခံစားေနဆဲဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္မွာပါ။ ဒါကို ဦးေလးၾကီးက ထုတ္ေျပာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ လို ထုတ္မေျပာျဖစ္ဘူး။ ေလာစ့္အိန္ဂ်လိစ္ ၀န္းက်င္မွာ အေၾကာင္းကိစၥရွိလို႔ သြားရတိုင္း ဆရာတင္မိုးကို သတိ ရျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္သြားတဲ့ေနရာ အမ်ားစုမွာ ဆရာလည္း ပါတတ္စၿမဲျဖစ္လို႔ပါ။ တေလာဆီက ၂၂ ဖရီးေ၀း က အျပန္မွာ ဆရာနဲ႔အတူ သြားတတ္တဲ့ Long Beach ကမ္းေျခကို သတိရေနေသးတယ္။

.

က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ္ပါပဲ။ Orange County ဆိုတာ ပထမဦးဆုံးေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ေနရာေဟာင္းပါ။ အေမ ရိက ေရာက္စက အဲဒီမွာ သုံးႏွစ္ေတာင္ ေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ အဲဒီကို ေရာက္တိုင္း ပထမဦးဆုံး က်ေနာ္ေနခဲ့ တဲ့ အိမ္ကေလးကို က်ေနာ္ ေရာက္ေအာင္သြားတယ္။ အိမ္ေလးကို ၾကည့္တယ္။ အတိတ္ကို ျပန္ၾကည့္တယ္။ ပစၥဳပၸန္နဲ႔ ႏွိဳင္းယွဥ္မိတယ္။ ဟိုစဥ္က ဘ၀ကို ခဏျပန္ေခၚတယ္။ စဥ္းစားတယ္။ အားလုံးက ေျပာင္းလဲကုန္ၾကပါ ၿပီ။ မေျပာင္းလဲေသးတာက ဒီအိမ္ေလးပဲ။ ဒီအိမ္ေလးမွာ လူေတြ၊ မိသားစုေတြ အဆက္မျပတ္ ေနခဲ့ၾကတယ္။ လူေတြ ဘ၀ေတြသာ ေျပာင္းသြားတယ္။ အိမ္ေလးကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲေလ။ အဲဒီေနရာေဟာင္းကို ေရာက္ျဖစ္ တဲ့အခါ လြမ္းသလိုလို တခုခုကို ခံစားမိတယ္။ ေက်းဇူးတင္တဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ ၾကည့္ရင္း ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ထြက္ခဲ့ပါ တယ္။ ၾကာၾကာေနခဲ့တဲ့ ေနရာေဟာင္းတိုင္းဟာ က်ေနာ့္အတြက္ ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္တတ္ပါတယ္။

.

ပါေမာကၡတဦးက Cal Tech ကို လိုက္ျပစဥ္ အသက္ ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ သုံးဆယ္၀န္းက်င္က ပါေမာကၡေပါက္စ သူ႔ဘ၀ကို က်ေနာ့္ကို အမွတ္တရ ေျပာျပတယ္။ တကယ္ပဲ လြမ္းစရာေလးပါ။ ေနာက္တဦး၊ သူက သူေဒါက္တာဘြဲ႔ရခဲ့ တဲ့ယူအက္စီကို လိုက္ျပတယ္။ အႏွစ္သုံးဆယ္ၾကာၿပီးေနာက္မွာ ဒါပထမဦးဆုံး ဒီေျမေပၚကို ေျချပန္ခ်မိတာပဲတဲ့ ေျပာလာေသးတယ္။ ငယ္ဘ၀က အေဆာက္အဦေတြ ယူအက္စီထဲမွာ ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ယူ အက္စီနဲ႔ ယူစီအယ္လ္ေအ ေဘာပြဲၿပိဳင္ၾကတဲ့အခါ တဖက္အသင္းက သူတို႔ေက်ာင္းအတြင္းက အရုပ္ၾကီးကို လာ ၿပီး ေဆးသုတ္ဖ်က္ဆီးမွာ စိုးရိမ္လို႔ ညဖက္မွာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြ အရုပ္ၾကီး ပတ္ပတ္လည္မ်က္ခင္း ေပၚမွာ အိပ္ၾကရေၾကာင္း ေျပာျပေသးတယ္။ သူတို႔လည္း ဒါေတြကို အမွတ္ရေနဆဲပါလား။

.

ခံစားခ်က္ရွိတဲ့ လူသားတိုင္း ခံစားမွဳကို ျပန္လည္ခံစားတတ္တာ ေအာက္ေမ့သတိရေနေသးတာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဦးေလးၾကီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေတြလည္း ဆရာတင္မိုးကို သတိရေနတာ မဆန္းပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူတူ ရွိခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြက အလြန္မ်ားတယ္ဗ်။ ဆရာက အိမ္မွာေနတဲ့အခ်ိန္ နည္းတယ္။ အသက္ၾကီးသူတို႔ အေမရိကေရာက္တဲ့အခါ တေယာက္တည္းအိမ္မွာေနရင္ အထီးက်န္တဲ့ေ၀ဒနာကို ခံစားရတတ္ပါတယ္။ ဆရာ့ အေနနဲ႔က မိတ္ေဆြသဂၤဟ အလြန္မ်ားတာဆိုေတာ့ ဒီေ၀ဒနာက သူမ်ားထက္ပိုတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ပဲ နားလည္ သိတတ္တဲ့ တပည့္ေတြက အားရင္အားသလို ဆရာ့ကို ေခၚၿပီး လဖက္ရည္ဆိုင္ သြားၾကတာပါ။

.

စကားျပန္ဆက္ရရင္ က်ေနာ္လည္း အရင္နဲ႔မတူဘူးဗ်ာ။ ေလးလာတယ္တဲ့ - ဦးေလးၾကီး ေျပာလာတယ္။ သနား ပါတယ္။ သူမေျပာမီကတည္းက ဦးေလးၾကီး အရင္တုန္းကနဲ႔ မတူေတာ့မွန္း ရိပ္မိၿပီးသားပါ။ ပ်ဥ္းမနားဦးသန္း ေမာင္ (ေဗဒင္ဆရာ) က ေဟာထားတယ္၊ လူေတြဟာ စေနၿဂိဳဟ္ သုံးခါ မေက်ာ္ၾကဘူး။ ေသတာပဲလို႔ ေဗဒင္ ေဟာထားတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါ မမွန္ဘူးဗ်။ မဟာစည္ဆရာေတာ္လည္း သုံးခါေက်ာ္တယ္၊ က်ေနာ္လည္းပဲ သုံးခါကို ေက်ာ္သြားပါၿပီ။ ခုထိ ဘာမွ်မျဖစ္ေသးဘူးဆိုေတာ့ ဦးသန္းေမာင္ အယူအဆ ေဟာကိန္း မွားသြားၿပီတဲ့။ အခု အ သက္ (၈၀)ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ေဗဒင္အရ ေနာက္ထပ္ေလးႏွစ္ေတာ့ ေနႏိုင္ပါေသးတယ္လို႔ ေၾကကြဲစြာ ဦးေလး ၾကီးေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္မေကာင္းလို႔ ဘာမွ်မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။

.

မေရွာင္သာတဲ့ ဇရာၾကားမွာ လူသား၊ သက္ရွိအားလုံးဟာ သြားၾကရမယ့္သတၱ၀ါမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ “ကဲ ဦးေလးၾကီး၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြ သြားခူးရေအာင္”လို႔ ေခၚၿပီး အာရုံလြဲလိုက္ျဖစ္ပါတ ယ္။ “အလြမ္း”။ ကမၻာဤေျမ မဆုံးေလသေရြ႕ေတာ့ ဇရာဓေလ့ကို ဆုံေတြ႔ေနရဦးမွာပဲေလ။ နိဗၺာန္ဆိုတာလည္း မေသခ်ာ၊ နတ္ေျပဆိုတာလည္း မေရရာ။ ေ၀ဒနာေတြျပည့္ေနတဲ့ ဒီေလာကထဲမွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာ မလြယ္ပါလား ေနာ္။

.

“သည္တေကြ႔ ေရစုန္ေမ်ာပါရ၊ အေတာဘယ္မသတ္ႏိုင္တဲ့ ရဟတ္ေဗြ”တဲ့

.

လူျဖစ္လာတုန္း သာသနာနဲ႔ၾကဳံတုန္းမွာလဲ နိဗၺာန္နဲ႔ လြဲျပန္ၿပီမို႔ သည္တေကြ႔မွာလည္း ေရစုန္ေမ်ာရပါပေကာ။ ဒီ လိုနဲ႔ ေမြးလိုက္ ေသလိုက္ ဘ၀ကြန္ခ်ာဟာ သံသရာမွာ အေတာမသတ္ႏိုင္တဲ့ ရဟတ္ေဗြပမာ ခ်ာခ်ာလည္ေန ပါေပါ့လားဗ်ာ။ လယ္တီဆရာေတာ္ရဲ့ အထက္က အဆုံးအမေလးကို ရပါလ်က္ က်ေနာ္တို႔ေတြ မိုက္တြင္းနက္ ေနတုန္းပါ။ ခြင့္သာဆဲမွာ မခဲခ်င္ေတာ့လည္း မေရွာင္သာတဲ့ ဇရာက အၿမဲထာ၀ရ အႏိုင္ယူေနမွာပါပဲလားဗ်ာ။

.