ညည္းရုံမွ်ႏွင့္ ၿပီးမည္ေလာ
ကကက
ကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကကက
ငါ့မွာ ဆီျပား၊ စိုစိုစားလ်က္
၀မ္းခါးလွလွ၊ ေနပါရလည္း
ရြာက ရပ္က၊ ငါ့မိဖႏွင့္
ႏွမသားခ်င္း၊ မိတ္ေဆြရင္းတို႔
ထမင္း မ၀၊ ခါးမလွဟု
ၾကားရ ခ်က္ခ်င္း၊ ငါ့ ထမင္းသည္
အပင္း အဆိပ္ ျဖစ္ခဲ့သည္တကား ... ။
ကကက
ငါ့မွာ ဇနီး၊ သား သမီးႏွင့္
မၿငီးဖြယ္ေပ၊ အေဖ်ာ္ ေျဖႏွင့္
၀င္ေငြ ပုံမွန္၊ အလုပ္မွန္ႏွင့္
တန္တန္ ရာရာ၊ ေနရပါလည္း
ရြာမွာ ရပ္မွာ၊ မိတ္ရင္းခ်ာတို႔
၀မ္းစာ ခဲခက္၊ အလုပ္ ခက္၍
စိတ္ပ်က္ လက္က်၊ ညည္းညဴၾကဟု
ၾကားရ မၿမိန္၊ ငါ့ စည္းစိမ္သည္
မိုးတိမ္ မိုးသား ျဖစ္ခဲ့သည္တကား ... ။
ကကက
မၿမိန္မရွက္၊ စိတ္ပ်က္ရုံမွ်
ညည္းရုံမွ်ႏွင့္၊ ဘ၀ တာ၀န္
ေက်ပြန္လိမ့္မည္၊ မဟုတ္သည္ကို
ငါသည္ သတိ၊ ေအာက္ေမ့မိမွ
ငါ၏ တာ၀န္၊ ႏိုင္ရာ၀န္ကို
အားသြန္ စိုက္ထမ္း၊ သြားရာလမ္းဟု
ေျဖာင့္တန္း ေရးေရး ေပၚေတာ့သည္ ... ။
ကကက
ကကက
တင္မိုး ( ပန္းေစ်းခင္းကဗ်ာမ်ားမွ)
ကကက
ကကက
0 comments:
Post a Comment